hani paylaşacaktın bulutları benimle
hani deniz en derin yurdumuz olacaktı
hani konsun diyordun kalbimize martılar
hani avuçlarımız yağmurla dolacaktı
hani kartallar gibi kanatlanıp doruğa
hani bölüşecektik seninle mevsimleri
neden yine bin parça eyledin resimleri
hani gök, nerde ufuk, neden sustu dalgalar
ayaklarımda yine bu zâlim prangalar
Sayfa 125Kitabı okudu
hani paylaşacaktın bulutları benimle
hani deniz en derin yurdumuz olacaktı
hani konsun diyordun kalbimize martılar
hani avuçlarımız yağmurla dolacaktı
hani kartallar gibi kanatlanıp doruğa
hani bölüşecektik seninle mevsimleri
neden yine bin parça eyledin resimleri
hani gök, nerde ufuk, neden sustu dalgalar
ayaklarımda yine bu zâlim prangalar
Kalp Ağrısı
Eyvah başladı yine o sızı
Bir de ısrarcı, dur durak bilmiyor
Eylül yolcu ederken yazı
Gözyaşım usul usul çiseliyor
Gittim, defalarca gittiler
Bir tek yokluğun dinmedi, dinmiyor
Geçer üzerimden martılar, kanatları sen
Bir oğlan kızarır, yanakları sen
Pişman gecelerin sabahları sen
Kuruyup gözlerim, dökülür gibi
Ciğerim yerinden sökülür gibi
Acıta acıta öpülür gibi
Tuttu yine bu kalp ağrısı
Yok maalesef hiçbir çaresi
Günü gelmeden çekip gitmiyor
Hani annesinin bir tanesi
Şimdi kayıp bir çocuğa benziyor
Düştüm kalktım defalarca
Bu defa elim kolum tutmuyor
Sayfa 224Kitabı okudu
ve sait faik… hikayecinin toplum içindeki yerini ada geceleri adlı öyküde şöyle anlattı:
“bütün kabile halkı buna kızmıştı:
‘bu herif çalışmayacak mı? oturup kayalara düşünecek mi? martı ölmüş. onu seyredip masal mı anlatacak?’
gündüz güneşin içinde böyle söyleyenler, gece olup da kütükler, çalı çırpı yanınca, öbür tarafta rüzgar, denizi homur homur söyletirken, martılar hala deli gibi bağrışırken, ben bir türkü, martının ölümünün türküsünü tutturacaktım. çalışanları bir üzüntü, bir garipseme, birbirine sokulma hissi saracaktı. sonra da bu hal belki de işe yaramaz adamın bir vazifesi olarak tanınacaktı. bir iki gün ağ tamir edecek, balık tutacak, beceremeyecek, fakat akşamları da onlara üzülüp sevinme arzuları veren türküleri söyleyemeyecektim. ‘ne susarsın be herif?’ diyeceklerdi, ‘hani bülbül gibi öterdin geceleri.’ ertesi sabah beni balığa çıkarken uyandırmayacaklardı. bırakacaklardı kendi halime…”
Bilgi Yayınevi
Martılar diyorum ya hani bir zamanlar hep benimle ağlardılar, şimdilerle yalnızlığımın yadigarları.
Sayfa 134 - KARİYER YAYINCILIKKitabı okudu
Cihangir Miyavlaması
zaman: durmuş gibi
cihangir'de pazar günü şaşkınım
olmayan uykumu bölüyor bir akordeon sesi
bir çocuk ufarak sarı saçlı
eminim kara gözlüdür görünmüyor uzaktan gözleri
görünmüyor ki
sokak derin uykularda duyulmuş şey değil
cihangir'de geldiğim günden beri
gurbetliğimden beri
son travesti son bira şişesini yere çaldığından bu yana
kaç
Sayfa 339 - KırmızıKedi YayıneviKitabı okudu
Mavi bulutlar gökte martılar
Hani verdiğin güzel umutlar
Dost dediklerim ta uzaktalar
Yalan olmuş tüm mutluluklar..
Sayfa 23Kitabı okudu
Martısız Mahalle hikayesinden
Beş dakkada ha. Kubbeye baktık, Surat da yok. Koştuk, etrafını turladık kubbenin. Hani düşmüştür deli diye. Yok. Odur budur ne oğlan ne martılar. Götürdüler oğlanı da.
-Ne oluyorsun be? dedi. Şair misin, ne boksun?
-Martı öldü de... dedim.
-Martı da ölür, dedi. İnsan ölmüyor mu?
Dünyanın yaradılışındaydık şimdi, insanın ilk zamanlarını yaşıyorduk. Onlar avlıyorlardı, ateş yakıyorlardı. Ben martıya ait bir mersiye yazmış, ateşin karşısında okumak üzereydim.
Bütün kabile halkı bana kızmıştı:
- Bu herif
Sayfa 79 - Sivriada GeceleriKitabı okudu
Özlüyorum lan! Çok özlüyorum. Başka türlü bir özlemek bu ama... Hani böyle herkesin herkesi özlediği gibi değil de sadece ben böyle özlermişim gibi... Bu özlemeyi tasvir etmeye çalışabilirim elbet... Bir sürü süslü söz mümkün... İçinde martılar olan, trenler olan;şarkılar, şiirler, aşk sözleri olan... Bir kitabı koklayıp bir tişörtü düşünüp, mavi bir melek çizip nasıl özlediğimi anlatabilirim. Ama bu kez başka türlü özlüyorum. O kadar başka ki neyle anlatmaya çalışsam anlatamadıklarım eksik kalacak biliyorum.
Onlar ateşi yakıp topladıkları midyeleri bir tenekenin üzerinde pişirirlerken ben hala martının yanı başındaydım. Kalafat :
- Ne oluyorsun be, dedi. Şair misin ne boksun?
- Martı öldü de... dedim.
-Martı da ölür. İnsan ölmüyor mu? dedi.
Dünyanın yaradılışındaydık şimdi, insanın ilk zamanlarını yaşıyorduk. Onlar avlıyorlardı, ateş yakıyorlardı; ben martıya bir mersiye yazmış ateş başında okumak üzereydim.
Bütün kabile halkı bana kızmıştı. ''Bu herif çalışmayacak mı? Oturup kayalara düşünecek mi? Martı ölmüş, onu seyredip bize masal mı anlatacak?''
Gündüz güneşin içinde böyle söylenenler gece olup da kütükler, çalı çırpı yanınca, öbür tarafta rüzgar denizi homur homur söyletirken, martılar hala deli gibi bağrışırken ben bir türkü, martının ölümünün türküsünü tutturacaktım. Çalışanları bir üzüntü, bir garipseme, bir birbirine sokulma hissi saracaktı. Sonra bu hal belki işeyaramaz adamın bir vazifesi olarak tanınacaktı. Bir iki gün balık tutacak, ağ tamir edecek, beceremeyecek ancak akşamları da onlara üzülüp sevinme arzuları veren türküler söylemeyecektim.
''Ne susarsın be herif?'' diyeceklerdi. ''Hani bülbül gibi öterdin geceleri?''
Ertesi sabah beni balığa çıkarken uyandıramayacaklardı. Bırakacaklardı kendi halime.
Kalafat:
- Ee anlat bakalım şu martının ölümünü...
Sayfa 79Kitabı okudu
7 Renk
Hani insanın yüreğine bir burukluk çöker ya
Hani martılar ağlar gidenlere sessizce
İşte öyle bir şeydir dostluk
Herkes bilmez bunu, bilen anlamaz
Anlasa da hep bir şeyler eksik kalır
Hani insanın yüzüne bir heyecan düşer ya
Yağmur sonrası gökkuşağı renginde...
Dostluk gökkuşağı gibidir
Yedi gizemli rengin oluşturduğu
Herkesin görüp de
Sayfa 28Kitabı okudu
ve sait faik… hikayecinin toplum içindeki yerini ada geceleri adlı öyküde şöyle anlattı:
“bütün kabile halkı buna kızmıştı:
‘bu herif çalışmayacak mı? oturup kayalara düşünecek mi? martı ölmüş. onu seyredip masal mı anlatacak?’
gündüz güneşin içinde böyle söyleyenler, gece olup da kütükler, çalı çırpı yanınca, öbür tarafta rüzgar, denizi homur homur söyletirken, martılar hala deli gibi bağrışırken, ben bir türkü, martının ölümünün türküsünü tutturacaktım. çalışanları bir üzüntü, bir garipseme, birbirine sokulma hissi saracaktı. sonra da bu hal belki de işe yaramaz adamın bir vazifesi olarak tanınacaktı. bir iki gün ağ tamir edecek, balık tutacak, beceremeyecek, fakat akşamları da onlara üzülüp sevinme arzuları veren türküleri söyleyemeyecektim. ‘ne susarsın be herif?’ diyeceklerdi, ‘hani bülbül gibi öterdin geceleri.’ ertesi sabah beni balığa çıkarken uyandırmayacaklardı. bırakacaklardı kendi halime…”
