Merhabalar:)
Gülten Akın hakkında pek fazla bir şey bilmiyordum. Öyle sağdan soldan şiirlerini dinliyordum, o kadar. Ama bu kitabı okuyunca... "Ben nasıl erteledim bu kitabı¿“ dedim kendi kendime. Bayıldım. Dili o kadar sade, akıcı, sürükleyici ve bir o kadar da çarpıcı:)
Kendisi hem öğretmen hem de avukat. İlk şiirlerini yayınlandığında, Yeniciler'in etkisinde kalmış biraz. (Orhan Veli Kanık filan, bilirsiniz).
Behçet Necatigil'e de benzetilmiş biraz şiirleri, o yöne kaymış ilk zamanlarda. Ama daha sonra zaten kendi sesini bulmuş. Gülten Akın 'ın şiirlerini okurken kendimi sanki Yaşar Kemal'i okuyormuş gibi hissettim. Elbette ki her şairin sesi, rengi farklıdır. Fakat burada bahsettiğim zaten bu değil. Yaşar Kemal en önemli toplumcu gerçekci yazarlarımızdan. Gülten Akın'ı da bunun şair versiyonu olarak düşünebilirsiniz. Kendisi halk şiirlerinden, türküler, ilahilerden yararlanarak şiirlerle toplumu anlatmaya çalışır. Onun şiirlerinde bir şey yakaladım; böyle silah olmadan da vuruyor sizi, iz bırakıyor bazı dizeler.. Ve ben bakakaldım bazı şiirlerine. Çokk beğendim, mutlaka okumanız gerekiyor.
Çünkü orada sizi çağırıyor şiirleri, bak, ben buradayım, gerçek burada diye bağırıyor. Duyabilmeniz dileğiyle sevgili okur:)
Gülten Akın artık ortamlarda anlatacağım hârika şairlerden biri. :)
Halkımızı çok güzel anlatıyor, hatta kendinizi de yakalayabilirseniz, siz de varsınız bir parça şiirlerinde:)
Kaliteli kitaplarla kaliteli bir okuma diliyorum. Umarım bir gün gönlünüzdeki kayıp şiiri bulursunuz:))
Stevie Smith’in Not Waving but Drowning şiirinden alınan bu dizeler
ya da 
Samuel Taylor Coleridge’ın 
Yaşlı Denizcinin Ezgisi’nde varoluşsal bir yalnızlığı anlatırken kullandığı şu dizeler: “Yalnız, yalnız, yapayalnız, uçsuz bucaksız denizde yapayalnız” aslında bu kitabın ruhunu özetleyen
