İncelemeye bütün mutlu aileler birbirine benzer, her mutsuz ailenin mutsuzluğu kendi göredir sözüyle başlamak istiyorum.
Aslında bu kitap hakkında ne yazsam eksik kalacak gibi geliyor, düşündüklerimi, kitabın ben de uyandırdığı duyguyu kelimelerle açıklayabileceğimi sanmıyorum. Fakat okuduğum kitaplar arasında en sevdiğim kitaplardan biri olduğunu kesin olarak söyleyebilirim. Kitap insanı içine çekiyor her bir olayı farklı bir duyguya itiyor. Okurken çok sinir olduğum karakterler, olaylar oldu. Ama kitabı asıl güzel yapan şeyin onlar olduğunu söyleyebilirim. Kitapta sinir olmadığım yerler ya da anlamak için çaba sarf etmediğim yerler olmasa kitabı bu kadar çok seveceğimi düşünmüyorum. Kitabın içeriğinden çok ne hissettirdiğini yazdığım bir inceleme oldu çünkü ben de uyandırdığı duygular kitabın içeriğinden daha çok kitabı anlatıyor benim için.
Kitapta Anna ve Levin bir yerde hayatlarının amaçlarını, nasıl yaşamak istediklerini bulmaya çalışmalarını anlatıyor. İkisinde aşkı, mutluluğu bulma şekilleri düşünceleri çok farklı dolayısıyla sonları da..
Her bir karakterin düşüncelerinin ayrıntısıyla aktarıldığı, her bir karakteri anlayabileceğimiz harika bir şaheser.
Stevie Smith’in Not Waving but Drowning şiirinden alınan bu dizeler
ya da 
Samuel Taylor Coleridge’ın 
Yaşlı Denizcinin Ezgisi’nde varoluşsal bir yalnızlığı anlatırken kullandığı şu dizeler: “Yalnız, yalnız, yapayalnız, uçsuz bucaksız denizde yapayalnız” aslında bu kitabın ruhunu özetleyen
