Zaten yaşadığımdan fazlasını hayal ettiğim yok. Ben gerçek hayatın hayalini kuruyorum. Onları hayalimize alacak kadar güçlendiğimiz anda, bütün gemiler hayal gemisidir. Düş adamı, hayal ettiği zaman yaşamadığı için ölür; eylem adamı ise, yaşarken hayal kuramamaktan muzdariptir. Hayalin güzelliğiyle hayatın gerçekliğini tek bir mutluluk rengine döktüm. Hiçbir hayalimiz asla cebimizdeki mendil ya da kendi etimiz kadar bize ait değildir. İnsan istediği kadar hayatını dopdolu, sınırsız, görkemli bir eyleme dönüştürsün, ötekilerle temasın(…) küçücük de olsa engellere takılıp tökezlemekten ve geçen zamanı hissetmekten yakasını kurtaramaz. Hayal öldürmekle kendimizi öldürmüş, ruhumuzu sakatlamış oluruz. Hayal, en içine girilememecesine, en elimizden alınamamacasına, en sıkı sıkıya bizim olan şeydir. Evren, hayat -gerçek ya da yanılsama olarak- herkesindir. Benim gördüğüm herkes görebilir, sahip olduklarıma herkese sahip olabilir ya da en azından öyle hayal edebilir. Ama hayalini kurduğum şeyi benden başka kimse göremez, kimse sahiplenemez. Ve dış dünyayı ötekilerden farklı görüyorsam bu da istemeden görme biçimine kattığım hayallerden, gözlerime, kulaklarıma yapışan hayal kırıntılarından kaynaklanıyor.
İnsanın kendi neyse, gördüğü de odur..
Yaşamın anlamı, hayatımız boyunca arayıp bulacağımız gizli bir şey değil, hayatımıza kendi elimizle katabileceğimiz bir şeydir. Bizler, yaptıklarımız ve yapmadıklarımızla, çalışmalarımız ve katkılarımızla, hayata, diğer insanlara ve dünyaya yaklaşımımızla yaşamımızı anlamlı kılabiliriz...
Hayatımız zaten pamuk ipliğine bağlı, ayaklarımızın altında her an bir uçurum görünebilir. Bu yetmezmiş gibi, kendi elimizle hayatımızı mahvetmek için her tür çareye başvuruyoruz.
Bunun için değil mi ki hayatımıza sadece kendi adımıza ve sadece kendimiz için sahip olduğumuz gibi bir vehmin esiri olmadığımız o kutlu zamanlarda, bizim de intihar gibi bir alışkanlığımız yoktu. İntiharın çözebileceği varsayılan problemleri çözmek için yeterli olan program çoktan elimize verilmişti zira.
