«Bayan Mayella,» dedi gülümseyerek, «sizi korkurtmaya çalışmayacağım... şimdilik. Tanışalım. Kaç yaşındasınız?»
«On dokuz. Yargıç’a söylemiştim.»
...
Mayella’nın yüzünde hiç de anlayış belirten bir anlam yoktu. Kızgın kızgın bakıyordu.
«Benimle alay ettiğiniz sürece sorularınızı yanıtlamam.»
«Efendim?» Atticus şaşırmıştı.
«Alay ederseniz...»
Yargıç, «Bay Finch seninle alay etmiyor. Neyiniz var sizin kuzum?» dedi.
Mayella gözlerini kısıp Atticus’a baktı ama yanıtlarını Yargıç’a verdi: «Bana Bayan Mayella filan dediği sürece. Onun bu havalarına katlanmak zorunda değilim.»
...
Yargıç geriye yaslandı. «Atticus, devam et. Alay etmediğin de zabıtlara geçsin.»
Bugüne kadar hiç kimse ona efendim veya Bayan Mayella dememiş miydi? Hayır. Yaşamı ne menem bir şeydi? Kısa sürede öğrendim.
Bu depresyon kelimesine yapışıp iç sıkıntısının uçsuz bucaksız denizinde bocalarken karşına uzun zamandan beri görmediğin bir ahbap çıkar. Kılık kıyafetinin düzgünce olduğunu görür görmez derhal aklına kendi meteliksizliğin gelir ve gafil dostundan, talihin varsa, bir iki lira borç alırsın… İşte ondan sonra mucize başlar. Şiddetli bir rüzgâr
-A, siz hiç ağlamaz mısınız?
-Hayır, asla alışık değilim.
-O halde bilseniz hayatta ne büyük bir zevkten mahrumsunuz! Ağlamak, ağlamak bu tatlı bir şey... Bu, yağmurun bir yaz günü kuru ve kızgın toprak üzerine yağışı gibi bir şey...
Sayfa 21Kitabı okudu
- Captain, gözleriniz kıpkırmızı! Yoksa
ağladınız mı?
- Neden ağlıyayım, Madam?
- A, siz hiç ağlamaz mısınız?
- Hayır,asla alışık değilim.
- O halde bilseniz hayatta ne büyük bir
zevkten mahrumsunuz! Ağlamak, ağlamak
bu tatlı bir şey... Bu, yağmurun bir yaz günü
kuru ve kızgın toprak üzerine yağışı gibi
bir şey...
Sayfa 21Kitabı okudu
"Hayır Lennie. Kızmadım sana. Ben sana aslında hiç kızmadım ki, şimdi de kızgın değilim. Bunu bilmeni istiyorum."
"Bana kızdığını sanmıştım George" dedi Lennie
"Hayır" dedi George. "Hayır Lennie. Kızmadım sana. Ben sana aslında hiç kızmadım ki, şimdi de kızgın değilim. Bunu bilmeni istiyorum."
Sayfa 125Kitabı okudu
Neruda'nın İslam'a sempati duymasına sebep olan vaka
Çok garip bir şekilde. Bir gün tamamen mermer ve bembeyaz
bir camiye girdim. Hiç bir eşya, hiç bir resim, hiç bir heykel yoktu.
Dışarısı korkunç sıcaktı. Çok yorulmuştum. Âdet olduğu üzere çoraplarımı
da çıkarmıştım. Camide kimsecikler yoktu. Amma az sonra sesler
duydum, çıkarken kızgın halli Müslümanlar gördüm, bana dediler ki:
- Burada ne yapıyorsunuz?
- Siz Müslüman mısınız?
- Hayır değilim.
- Hristiyan mısınız?
- Belki.
- Peki, camide ne arıyorsunuz?
- Çok yorulmuştum oturmak istedim.
- Peki, ne yapmak istediniz orada?
- Belki düşünmek, tefekkür etmek...
Aralarında bir müddet konuştuktan sonra bana dediler ki:
- Hakkınız var. Burası Allah(C.C.nin evidir ve düşünmek içindir.
Siz buraya yine gelebilirsiniz. Bu söz beni çok heyecanlandırdı... Çünkü "doğma"sızbir tefekkür anlayışıydı bu.
L’EXPRESSE: Nasıl yaşayabildiniz?
NERUDA Kaldığım otelin sahibini eğer param yoksa kabahatin bende
olmadığına inandırmıştım. Ve her dört ayda bir gelen gemiden aldığım
para ile borcumu ödüyor bir dört ay daha yaşayabilme şansını kazanıyordum.
L’EXPRESSE: O halde yazmak için çok vaktiniz oldu.
NERUDA Evet, "Yeryüzünde Malikâne" ki