Bizler, zaman ve zeminin insanları değiliz. Sezgileri solduran gerçekliklerle boğuşmak durumunda olanlarız. Sebeplerimiz mazeret, suskunluğumuz kaçış olarak algılanır. Yalnızken kalabalığızdır. Hâlbuki sevmeyiz kalabalıkları. Yalnızızdır. En çok kendimizle yüzleşmekten çekiniriz.
Bizler, saplantıları, sırları olan sezgileriz. Sevgilerimiz, en
Dokunduğun kadınlara dokundum…
Senin sevmediklerini de sevdim ben Diego.
Neden sevmediğini anlamak için, onları…
Sevdim!!!
Ya da sevmeye çalıştım… İçimdeki, sana dair olan öfkeyi dindirmek için yaptım belki.
Öfkem dinmedi Diego. Her defasında körkütük aşık olarak, sana döndüm. Ya da aslında senden hiç gitmemiştim.
Seninle Amerika’ya gelmemi
“Tam uyuyacaktım. Ama ne yazık ki, bazen ne yazık ki, hep aklımdasın. Aynı vagonda, yan yana koltuklarda, ben cam kenarında büzülmüş dışarıyı izlerken senin de öylece oturduğunu hayal ediyorum. Ben hep tren yolculuğu yapmamızı istemişimdir, uzun bir tren yolculuğu, tıngır mıngır giden bir tren, sen ve ben. Birbirimizden ayrılıyoruz sevda noktasında; sen veda için oradasın, oturuyorsun yanımda ben, veda edemeyeğimin bilincinde ve duygusunda olarak yanındayım, oturuyorum. Aynı ve ortak bir paydada buluşmuyoruz seninle. Tren ilerliyor, sallana sallana, biraz da yavaş bir seyirle. Ben hüznümü, ayrılığı, yabancılığı, bitmemiş bir şeyleri, seni götürüyorum; sen... Aslında az önce yanılmışım, ortak bir şeyleri paylaşıyormuşuz; sen de benim gibi; ayrılığı, yabancılığı götürüyorsun bu yolculukta. Bitmiş olarak, hissederek -ve belki sen de üzgünsün, ama insansın işte elinden bir şey gelmiyor-, ve beni çoktan uğurlamıştın başka yolculuklarda. Peki bu yolculuk niye? Nereye gidiyoruz? Niçin yan yanayız? Bir zamanlar dilediğim gibi sorgusuz sualsiz dokunabildiğim, her bir dokunuşumdan ve dokunuşundan keyif aldığım o insan nerede? Yanımdasın, dokunamıyorum. Sivil bir kayıtsızlık hâlinde, vagondaki diğer insanlara olan kayıtsızlığım gibi, sana kayıtsız, sana yabancı bir şey olarak buradayım. Trenin sreni çalıyor, haber veriyor bir yerlere geldiğine dair. Biz nereye gidiyoruz, sonumuz ne olacak?”
sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin
hiç görmediğim yıldızlar gözlerine doğmuş
bir büyüklük duygusu dağlar gibi yüreğinde
ah biz mutluluğu böyle aranıp duracak mıyız
yağmur hep böyle yağacak mı hatıralara
eksik olan bir şey var sana bana dair
belki bir rüzgâr belki rüzgârdan da hafif
ama kalbimiz yine uzak bir deniz gibi boş
heybetli gurupların belirdiği saatlerde
Biz her şeye, esirgeyen ve bağışlayan, çokça esirgeyen ve çokça bağışlayan, hep esirgeyen ve hep bağışlayan Rabbin adıyla başlayan adamlarız Anna.
Büyücülerin, haramilerin, borsacıların, reklamcıların, korsanların, işgalcilerin, bankacıların elinden kurtulmamız da bundan.
Sanayi devriminde bile, karanlık, rutubetli, çok bağırışlı, çok nefessiz,
Sayfa 7Kitabı okudu
Herşey değişmişti.. Nice zaman geçmişti. Gözden ırak gönülden ırak sana dair ne varsa silinmişti. Mavi renginden tanıdım seni. Hep bir gökyüzü giyinirdin üzerine.. Bakışlarında hep bir gün ışığı, kuş cıvıltısı olurdu. Hüzünlü olduğun zamanlarda bile gözlerin nisan yağmuruydu. Buğuluydu.. Umut doluydu.
(Cemreler Düşlerinden Uyanınca)
Modern zamanlarda materyalizmin, ateizmin, agnostisizmin, naturalizmin ve rasyonalizmin beşiği olmuş Batıda yaşananlar, bu açıdan son derece manidardı. Sosyal tarihçi Theodor Roszak'ın vurguladığı üzere, tarihin her döneminde inançsız insanlar vardı, ama ilk kez modern zamanlarda dine
karşı 'küresel' ve sistemli bir muhalefet yaşanacaktı.
Bu
