Ama annemin dediği gibi en iyi hikâyeler ateş başında anlatılanlardır ve eğer yaşamımın son günlerini, gördüğü acayip şeylerin ve gençliğinde olup bitenlerin hikâyeleriyle bir kış akşamında bütün ev ahalisini susturup kendini dinleten yaşlı bir kadın olarak geçirirsem çok mutlu bir insan olacağım.
Sayfa 99Kitabı okuyor
Hayat yolculuğu
Hayatı hep tren yolculuğuna benzetmişimdir. Başlangıcı ve bitişi olan bir yolculuk. Oradan oraya giderken geçen zamana, değişen havaya ve bambaşka hayatlara şahit oluyoruz. Kah güneşli kah yağmurlu anlarla, gece olunca peşini bırakmayan karanlıklarla ilerliyorsun. İstasyona geldiğinde vakti gelene veda edip sana eşlik edecek olanlarla yolculuğuna devam edeceksin. Bavuluna yeni yeni hikayeler, yaşanmışlıklar eklenecek. Öyle ya herkesin yolculuğu kendine has oluveriyor işte. Trenin camından dönüp geriye baktığında anlayacaksın ki, yolumuz belli ve oradan geçmeden buraya gelemeyecektin. Yolculuğumuz devam ederken, bize güzelliklerini sunan bir yol ve bunun şükründe olan bir yolcu olabilmek nasip olsun.
İnsanların kısacık ömrü,hikayeler olmasa neye yarar..?
Sayfa 429Kitabı okudu
Şimdi buradan bakınca, uzun bir boşluğa yazılmış kısa hikâyeler görüyorum sizin orada. El yazısıyla, kahkahayla ve gözyaşıyla. Artık anlıyorum, insan görkemli güzelliğini ölene dek bilemiyor. Ne dünyanın, ne kendisinin. Kalbin terazisi, yitirilmemiş hiçbir şeyin kıymetini hakkıyla ölçemiyor. Oysa bilseniz, ah bir bilseniz…
Birbirine dokunan elleriniz, bir kitabı aralayan parmaklarınız, şarkı söyleyen dudaklarınız, ince tebessümleriniz, çiçekli sevinçleriniz, heveskâr hayalleriniz, kırılgan kalplerinizle siz ve sahilleri döven köpük köpük dalgalarıyla, ardıç ağaçları, ötücü kuşları, şaşkın sincapları, sabah serinlikleri, öğlen güneşleri, akşam rakıları, kırmızı kirazları, revnaklı yıldızları, her defasında muhakkak sabaha uzanan geceleriyle dünya, ne güzelsiniz. Kahraman, korkak, şefkatli, ahmak, geçici, az sonra eriyecek bir kar tanesi kadar geçici ama güzelsiniz.
Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu. Bir keklik beslerdim ellerimle, varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm, varsın solsun sonunda. Bir omuz ısıtırdım, varsın gitsin sonunda. Dokunurdum. Ben eriyen dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa, dokunurdum. Ama yok bir hayatım daha. Bir hayat daha yok.
Yok.
Sayfa 313 - Hep Kitap
