Hokusai der ki özenle bak.
Der ki dikkatini ver, fark et.
Der ki bakmaya devam et, meraklı kal.
Der ki görmenin sonu yok...
Der ki her şey yaşam dolu;
Deniz kabukları, binalar, insanlar, balıklar,
Dağlar, ağaçlar. Ahşap yaşam dolu.
Su yaşam dolu.
Her şeyin kendi yaşamı var.
Her şey içimizde yaşar.
Der ki bütün dünya içimizdeymişçesine yaşa...
Önemli olan önemsemen.
Önemli olan hissetmen.
Önemli olan fark etmen.
Önemli olan yaşamın seninle gerçekleşmesi.
Gör, hisset, bırak yaşam elinden tutsun.
Bırak yaşam seninle gerçekleşsin.
Sayfa 142Kitabı okudu
Hokusai
Kendi sanatı için şöyle dedi:
Yetmiş yaşından önce resmini yaptığım bütün o şeyler arasında sözünü etmeye değecek bir tek şey yok. Yetmiş iki yaşında kuşların,hayvanların,böceklerin ve balıkların gerçek nitelikleri ve otlarla ağaçların canlı doğaları üzerine nihayet bir şeyler öğrendim.Yüz yaşına gelince mükemmel olacağım.
Doksanlı yaşlarına geçemedi.
Sayfa 227Kitabı okudu
Hokusai ise senin benzer bir çığlık atmana sebep oluyor ama bunu çizgisiyle, deseniyle yapıyor. Mektubunda da dediğin gibi, “dalgalar birer pençe ve gemi bunların içinde yakalanmış; hissediyorsun bunu.”
İşte, renkleri, deseni olduğu gibi aktarırsan, resim böylesi duygular uyandırmaz.
Sayfa 201Kitabı okudu
Ukiyo -e tarzında ahşaba baskı yapan ve 18. yüzyılın ortalarından 9.yüzyilin ortalarına dek 88 yıl yaşayan Japon sanatçı Hokusai bu dipnotu One Hundred Views of Mount Fuji'nin ilk baskısına eklemiştir: " 70 yaşına kadar ürettiğim hiçbir şey kayda değer değil. 73'üncü yaşım gerçek doğanın, hayvanların ve otların, ağaçların ve kuşların, balıkların ve böceklerin yapısını bir şekilde anlamaya başladığım yaştır. Dolayısıyla 80 yaşında halen devam ediyor olacağım, 90 yaşında umarım bir şeylerin gizemini ererim ,100 yaşında kesinlikle harika bir aşamaya ulaşmış olmalıyım ve 110 olduğumda, noktasıyla satırı ile yaptım her şey yaşamla dolu olacak.
Sayfa 92Kitabı okudu
Van Gogh'un hayranlık duyduğu Japon resminin ustalarından Hokusai, ömrü boyunca, otuz-sekiz kez adını değiştirmiştir.
Her üslûp değişiminde, gelenek gereği, adını (imzasını) da değiştirmiştir.
Kendine seçtiği son ad: Hokusai, "Resmin Delisi" anlamına geliyordu. "Resmin Delisi Fukara Derviş".
Ressam, ağaç oyma sanatçısı ve oyma baskı sanatçısı Hokus Hokusai gün doğumundan gece yarılarına kadar çalışırmış. Geride otuz binden fazla eser bırakmış olması, bu Japon'un kendi sanatı hakkında sarf ettiği şu sözünden daha ilginç gelmiyor bana: “Yetmiş yaşından önce resmini yaptığım bütün o şeyler arasında sözünü etmeye değecek bir tek şey yok. Yetmiş iki yaşında kuşların, hayvanların, böceklerin ve balıkların gerçek nitelikleri ve otlarla ağaçların doğaları üzerine nihayet bir şeyler öğrendim."
Debussy'nin "Deniz"i o eşikleri verir. Bestecinin, hem Turner'dan, durgun akşam denizi yangınlarının etkisinden sıyrılamadığını biliyoruz, hem de -partisyen kitabının kapağı için de uygum gördüğü- Hokusai'nin azametli dalgasından. Bir iç deniz değil midir bize dinlettiği?
Raşomon daha sonra da, En İyi Yabancı Film dalında Amerikan Akademi Ödülü'nü aldı. Japon sinema eleştirmenleri hâlâ bu ödüllerin sebebini Batılıların Doğu egzotikliğine olan meraklarına bağlıyorlar. O zaman da çok canımı sıkan bu yaklaşım şimdi bana korkunç görünüyor. Neden Japon insanları kendi değerlerinin bilincine varamıyorlar? Neden Batılı olan her davranışı göklere çıkarıp Japon olanları karalıyorlar? Utamaru, Hokusai ve Şaraku'nun tahta tabletlerle yazdıkları da, Batılılar keşfetmeden önce Japonların gözünde hiçbir anlam ifade etmiyordu. Bu kavram yeteneksizliğinin nasıl açıklanması gerektiğini bilmiyorum. Sadece kendi halkımın bu davranışları beni ümitsizliğe sürüklüyor.
Sayfa 197
Hokusai özgürce çiziyor. Özgürce çizmek kendi kendinize yalan söylememektir.
Sayfa 76Kitabı okudu
