Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.11
Yazarın bakış açımı değiştirdiğini söyleyemem ama kendini sevdirdiğini ve üzerimde bir iz bıraktığını söyleyebilirim. Kitabın arka kapağını ya da içini biraz karıştırıp okumaya karar verebileceğiniz ya da veremeyeceğiniz bir kitap değildir. Eğer ruh haliniz çok iyi değilse ya da zor dönemlerden geçiyorsanız okumayı ertelememiz gerektiğini
Sevememekten askıda kalmış bir hayat; ne ölü, ne de canlı...
Bu kitabı o kadar sevdimki kitaba dair ve bende hissettirdiklerine dair bir kaç satır yazmak istedim. Öncelikle Marguerite Duras’ın okuduğum ilk kitabıydı. Kitabın kapağının güzelliği bir yana ismi... Diğer kitaplarının da bu yoğunlukta olduğunu umarak elbette ki okuyacağım.
Bu kitabına gelirsek; 43 sayfacık ellerinizin arasından kayıp giden...
Beyaz Geceler'in anlatıcısı Petersburg gecelerinde sokaklarda dolaşırken Nastenka adında genç bir kızla tanışır. İkisini birbirine yakınlaştıran şey umutsuz ve yalnız olmalarıdır. Nastenka ona kendi aşk hikayesini anlatır, hatta yardım ister, bu hikayeye onu da ortak eder. Ve birlikte geçirdikleri dört "beyaz gece" sonunda genç adam kaçınılmaz olarak Nastenka'ya aşık olur..
Beyaz Geceler duygu yüklü, hüzünlü, umudu ve umutsuzluğu aynı anda barındıran ve insanı etkisi altına alan bir uzun hikaye.. Dört gecede başlayıp biten bir hayal kırıklığı hikayesi..
“Deniz toprak gibi gökyüzünden ayrı değildir; göğün renkleriyle daima uyum içindedir, en ufak ton farkından bile etkilenir. Güneşin altında ışık saçar ve her akşam güneşle birlikte adeta ölür. Güneş yok olduğunda deniz onu özlemeye devam eder, tekdüze bir karanlığa gömülen toprağın aksine güneşin ışıklı hatırasını bir süre korur. Bu denizin hüzünlü yansımalarının saatidir, tatlılığıyla kalbimizi yumuşatır, eritir sanki.” Marcel Proust; her gün gördüklerinize, yaşadıklarınıza farklı bir gözle bakmanızı sağlıyor. İnsanın ufkunu açıyor. Güneş daha parlak, geceler daha karanlık, yağmur daha puslu, renkler daha belirgin bir hal alıyor. “Yaşamak” diyorsunuz, “işte bu!”
Herkese iyi akşamlar :) bugün sizlere Kayıp Zamanın İzinde serisinin altıncı duraği Albertine Kayıp'tan ve bende bıraktığı etkiden bahsetmek istiyorum :))
"Mademoiselle Albetine gitti!" cümlesiyle yüreği burkarcasına başlıyor kitap. Bu cümlenin ne ifade ettiğini, ne hüzünlere, üzüntülere sebep olduğunu ancak kitabı okuyanlar anlayacaktır. Kitap nasil başladıysa öyle de devam ediyor. Terk edip giden sevgilinin biraktıği acı, yokluğu, açılan büyük ve dolmayacak boşluk, yaştılan acının sonrasında çekilen vicdan azabı oyle zannediyorum ki bundan güzel ifade edilemezdi. "Onsuz yaşamak, eve dönüp onu bulamamak, onun içeride olmadığını bilerek odasının önünden geçmek, ona iyi geceler dilemeden yatmak..." ifadelerini fazlaca göreceğiniz, Albertine'in boşluğunda kaybolan yazarımız bu defa soluksuz okutturuyor kendini. Sonrası ise bir unutuş...
Bu kitapta anlatilanlar bir önceki kitap (Mahpus) ında yaşananların sonucu niteligindeydi. Beklediğiminden çok fazla şaşirtti beni. Seri hakkinda yaptigim arastirmalarda genelde serinin en can alıcı kitabının Mahpus oldugu dogrultusundaydi fakat henuz yedinci kitabi okumama ragmen serinen en güzel kitabi Albertine Kayıp diyebilirim.
Herkese keyifli, huzurlu, saglik dolu bir akşam diliyorum
İlk okumaya başladığımda o kadar midem bulandı ki okumaya devam edebilir miyim bilmiyordum. Ancak bunu başardım, kitabı bugün bitirdim ve hakkında söyleyecek birkaç sözüm var.
UYARI: kitap yoğun şekilde pedofili ve nekrofili içerir.
Kitabın kahramanı amcamız 90 yaşına gelmiş, gram yazma yeteneği olmamasına rağmen hasbelkader bir gazetede köşe
