Zarif aşk hikayelerinin meftunu olmuşum...
Nereden başlasam ne desem bilemiyorum. O kadar naif ve huzur veren bir hikayeydi ki tarifi mümkün değil. Üsteğmen Yusuf Agâh çarşıda duyduğu gülüşün peşine düştüğünde, gönlünün kapılarının o gülüş tarafından aralanacağından bihaberdir. Aşk çarşıdaki bir gülüşle belli eder kendini Türk askeri Yusuf Agâh'a...
O utangaç gülüşün nelere sebep olacağını bilmeden şen kahkahasıyla çarşıyı inleten Türkmen kızı Mihra, çok sevdiği dede yadigarı zeytin ağacında sükunet bulmaya tarlaya gittiğinde bir anda karşısına çıkan Türk askerinin, kalbinde adını kalın puntolarla yazacağını bilemez.
Karaman sınırlarında bir aşk filizlenirken okuduğunuz her kelime sizi sarıp sarmalayacak. Yan karakterlerin sevdası bile göze bu kadar hoş gelir mi? Gelir. Abartı yok, küfür vb yetişkin içerik yok. Birbirlerinin gözlerine bakmaya bile utanan iki aşık var. Hayran kaldım. Betimlemeler, akışı, karakterleri özellikle Yusuf Agâh harikaydı.
Askerler ayran gönüllü olur, güven olmaz tabusunu tam orta yerinden kıran, sevginin, aşkının mesafe dinlemediğini en güzel ve naif şekliyle ifade eden harika bir kurgu. Kitabın sonu sarsılmama neden olsa da kitap içindeki alıntılarla, duygu aktarımlarıyla bayılarak okuduğum bir kitap oldu, kesinlikle abartılmayı hak ediyor.
İkinci kitabı merakla bekliyorum. Kesinlikle tavsiye ederim.
