Bu sayının Tan Matbaasında neden basılmadığını ve nerede basıldığını Aziz Nesin şöyle anlatıyor:
...Gazeteyi Tan matbaasında bastırıyorduk. Dördüncü sayı baskı makinasına verildi, ancak makinadan çıkardılar, basmadılar.
Halil Lütfi'ye, Sabahattin, hem de ben çok rica ettik, ama kabul ettiremedik. Tan matbaasının bilinen biçimde
II
Benerci, Somadeva'nın odasından sokağa çıkınca, Roy Dranat'ın «akşamüstü serinlikte bir teferrüçten
dönerken» soğuk alıp zatürreeden öldüğünü duydu. Ve Roy Dranat'ın oteline gitti. Gördüklerini şöyle anlatıyor:
Girdim ki içeriye,
Yıllar önce bir kıza şahsen söylemeye asla cüret edemediğim bir şeyi ilk defa bir mektupta söyleme cesareti bulmuştum. Mektubun sıradışı özelliğinden dolayı nedense yeşil kalem kullandığımı hatırlıyorum. “Her şey yeşil kalemle yazılabilir,” diyor Kharms. Lisenin son sınıfındaydım artık ve bu kızı kesin olarak hayatımın kadını seçmiştim. Heyecanlı bir bekleyiş haftası. Cevap aldığımda hemen açmaya cesaret edemedim. Zarfı neredeyse ertesi akşam açtım. Tek bir cümle vardı: “Seni kardeşim gibi seviyorum, bu kader, anla!” Kafam karıştı, bu tür duygu yorumlarında zayıftım. Benden çok daha tecrübeli olduğunu sandığım bir kıza telefon ettim. Kardeş gibi sevilmek tam bir felakettir türünden bir şey söyledi ama cümlenin ikinci bölümü -“bu kader, anla”- ciddi umutlar veriyormuş. Boğulan bir kişi gibi bu “bu kader, anla”ya sarıldım. Ama sayfayı tekrar açıp harflere dikkatle baktığımda, felaket... Bir “a” harfini “e” olarak görüştüm. Orada aslında “bu kadar” yazıyordu. Hiçbir şansım yoktu. Anında boğazımın ağrımaya başladığını hatırlıyorum, ateşim çıktı, hiç gücüm kalmadı. Üç gün yataktan kalkamadım. On dokuzuncu yüzyılda yazdıkları gibi - içimde, derinlerde bir şeyler kırıldı. Daha sonra hiçbir şey bana o kadar trajik ve önemli gelmeyecekti.
Sayfa 64Kitabı okudu
Onlar şunu bilmiyorlar ki ben artık bir avuç şekerle oyalanacak iki yaşındaki küçük kız çocuğu değilim. Şimdi aklım hiç olmadığı kadar başımda ve ben onların zamanı için değil, kendi zamanım için yaratıldığımın farkındayım. Ben Gülsüm ve Fatma'nın yaşadıklarını yaşamak istemiyorum. Artık bu duruma birisinin dur demesinin zamanı gelmedi mi? Bence geldi. O birisi de ben olmak istiyorum. Siz de biliyorsunuz ki çiçekli bahçelere her zaman asfalt yollardan gidilmiyor, bazen de dikenli yollardan gidiliyor.
Ben hayallerime kavuşmak için her türlü zorluğa göğüs germeye hazırım. Bu bataklıkta boğulmaktansa ölürüm daha İyi. Önümde çok uzun bir yol var. İlk adımı size bu mektubu yazmakla attım. İkinci adımı da Mustafa Kemal'in söylediği şu sözle atmayı düşünüyorum:
"Ya istiklal ya ölüm!"
Mademki her şey kendi seçimime bağlı, o zaman benim İki seçeneğim var: Ya savaşıp kazanacağım ya da bu uğurda öleceğim. Allah'a inandığını söyleyip kendi büyüklerinden gördüklerini hiç sorgulamadan Allah adına bize dayatan cahiliye devri insanlarına boyun eğmeyeceğim.
Sayfa 153Kitabı okudu
Serdar Aydın
Yarım kalmış acılar denizi pencereme konardı geceyle,
savrulurdum. Gözyaşı kokusuyla dolu bir kuğu, zamanın
sonuna kalkan, sürgünümdü; göz mavisi duman,
Boz bulanık bir gündü. Yağmur zaman zaman yağıyor, rüzgarın uğultusu hiç dinmiyordu. O gün, Şair Kaan İnce’nin anısına bir toplantı düzenleneceğini biliyordum. Yanımdaki Mahzun arkadaşımla
