... Bir aşağı bir yukarı yürürdü insan, düşünceleri de onunla birlikte bir aşağı bir yukarı, bir aşağı bir yukarı yürüyüp dururdu. Ama ne kadar soyut görünürlerse görünsünler, düşünceler de bir dayanak noktasına gereksinim duyarlar, yoksa kendi çevrelerinde anlamsızca dönmeye başlarlar; onlar da hiçliğe katlanamaz. İnsan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız. Yalnız.
Sayfa 42
... Bize hiçbir şey yapmadılar, bizi tümüyle hiçliğin içine yerleştirdiler, çünkü bilindiği gibi yeryüzünde hiçbir şey insan ruhuna hiçlik kadar baskı yapmaz.
Sayfa 41
80 syf.
·
Puan vermedi
·
16 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Şu an ben ne mutluyum ne de mutsuz.
Sadece her şey geçip gidiyor.
Benim şimdiye kadar pantomim sayesinde yaşamayı sürdürdüğüm bu 'İnsan' dünyasında, gerçek olduğunu düşündüğüm tek şey bu.
Sadece her şey geçip gidiyor.
Bu sene otuz yedi yaşında olacağım. 'Saçlarımdaki aklar iyice çoğaldı' diye insanlar beni kırkımı geçtim sanıyor.
Sayfa 110Kitabı okudu
Babamın öldüğünü öğrendikten sonra, iyice kendimi salıvermiş gibi olmuştum. Babam artık yok, yüreğimden bir an bile silinmeyen o korkutucu varlık artık yok. Dert küpüm boşalmıştı sanki. Belki de dert küpümün o kadar ağır olması, o babamın sorumluluğuydu. Sanki direncim kaybolmuştu. Acı çekme yeteneğimi bile yitirmiştim.
Sayfa 109Kitabı okudu
İnsanlığımı yitirdim.
Artık ben, asla bir insan değilim.
Sayfa 108Kitabı okudu
Mutsuzluğum, reddetme yeteneği olmayan birinin mutsuzluğuydu. Bir şeyler teklif edilip de reddedince, karşımdakinin yüreğinde de kendi yüreğimde de sonsuza dek onarılamayacak aleni bir çatlağın oluşacağı korkusunu taşırdım hep.
Sayfa 107Kitabı okudu
Ölmek istiyorum, daha fazla ölmek istiyorum. Artık geri dönüşüm yok. Ne yapsam da, nasıl yapsam da sonu olmuyor. Utançlarıma utanç katıyorum. Bisikletle, yeşilliklerle kaplı şelaleye gitmek gibi şeyler benim isteyebileceğim şeyler değil. Yalnızca, kirli suçlarıma utanç dolu sefil suçlar ekleniyor. Sıkıntılarım büyüyüp şiddetleniyor. Ölmek istiyorum, ölmeliyim. Yaşamam bir tür suç.
Sayfa 105Kitabı okudu
Ayağa kalktım, uygun bir ilaç bulma düşüncesiyle, yakınlardaki bir eczaneye girerek, oradaki kadınla yüz yüze geldiğim anda, kadın yüzüne flaş tutulmuş gibi başını kaldırarak gözlerini fal taşı gibi açıp sopa yutmuş gibi doğruldu. Fakat o kocaman açılan gözlerde, şaşkınlıktan ve aşağılamadan eser yoktu ve tamamen yardım istermiş gibi hüzünlü bir ifadeye bürünmüştü. Off, bu insan da kesin mutsuz bir insan, çünkü insanların mutsuzluğu konusunda çok duyarlı. Bu düşünce aklıma takıldığında kadının, bir bastona dayanarak zar zor ayakta durduğunu fark ettim. Yaklaşmak isteğimi bastırarak, halen kadınla yüz yüze beklerken tekrar gözyaşlarım akmaya başladı. Bunun üzerine kadının o kocaman gözlerinden de gözyaşı düşmeye başladı. Öylece, tek bir söz söylemeksizin o eczaneden çıkıp, yalpalaya yalpalaya eve döndüm.
Sayfa 102Kitabı okudu
... Ancak, para sıkıntısı içerisinde olmam yüzünden. Nerede olursam olayım, korku içerisindeydim. Tersine büyük bir kafede, insan kalabalığı ya da garsonlar, barmenler arasına karıştığımda, sürekli izleniyormuşum hissini bir şekilde bastırabileceğimi düşünerek, üzerime on yen alıp, Ginza'daki kafeye tek başıma girmiş, karşıma gelen bayan garsona "On yenden başka param yok, ona göre" demiştim.
"Endişelenmeyin."
Kansai bölgesinden bir yerin şivesiyle konuşuyordu. İşte bu tek sözcük, tuhaf bir şekilde içimde tir tir titreyen yüreğimi sakinleştirmişti. Hayır, para için endişelenmeme gerek kalmadığı için değil, o kadının yakınında olduğumda endişelenmeme gerek olmadığı hissine kapılmıştım.
Sayfa 47Kitabı okudu
Saygı duyulmak
Orada saygı duyulmak üzereydim. Saygı duyulması kavramı da, beni çok korkutuyordu. Hemen herkesi kandırıp, sonra mükemmel ve zeki bir insan tarafından deşifre edilerek acınacak hale getirilip, ölmekten başka yol kalmayacak kadar rezil bir duruma düşmek... İşte bu, benim için 'saygı duyulmak' durumunun tanımıydı; insanları kandırıp, saygı duymalarını sağlasam da, sadece bir kişi gerçeği anlıyor. Sonunda, insanlar da o tek kişiden durumu öğrendiklerinde, kızgınlıkları ve intikamları nasıl olur acaba? Düşündükçe tüylerim diken diken oluyor.
Sayfa 16Kitabı okudu
"Sana söylüyorum, ey göklerin mukaddes Tanrı'sı, sen mevcut değilsin; fakat var olsaydın ben seni öyle telin edecektim ki, senin gökyüzün cehennemin ateşiyle titreyecekti. Sana söylüyorum, ben sana hizmet ettim, beni reddettin, beni ittin ve ben sana ebediyen arkamı çevirdim; çünkü sen ziyaret saatini bilmek istemedin. Sana bunu söylüyorum, öleceğimi biliyorum, bununla beraber, ey göksel Apis, dişlerimin arasında ölümle seni terzil ediyorum. Sen bana karşı kuvvet istimal ettin ve bilmiyorsun ki ben adilik karşısında düşünmem. Bunu biliyor olmalıydın! Uyurken benim yüreğimi kapadın mı? Sana bunu söylüyorum, bütün hayatım, damarlarımda bulunan kanın her damlası seni telin etmekten, gufranını yüzüne tükürmekten zevk alacaktır.
Şu andan itibaren senden, senin şanından, şöhretinden ve eserlerinden yüz çeviriyorum.
Seni düşündüğü takdirde beynime lanetler savuracağım, ismini telaffuz ederse dudaklarımı koparacağım. Eğer sen varsan sana hayatın ve ölümün son sözünü söylüyorum, sana elveda diyorum. Sonra susuyorum, sana arkamı çeviriyorum ve yoluma gidiyorum"
Sükût.
Sayfa 128
"Eğer Tanrı, beni işkenceye uğratarak yolumun üzerine üzüntülerle aldanışlar yığarak beni kendisine daha çok yaklaştıracağı ve iyileştireceği zannında ise, aldanıyordu."
Sayfa 19
'People don't always need words, young man.'
Balzac hakkında...
Balzac'in hayatını veya başka hiçbir kitabını okumadım. Ama bu kitap öyle ince bir ruhla yazılmış ki, ancak çok narin ve ince düşünceli bir insan Felix gibi bir karakteri yaratabilir. Kurulan o cümleler, söylenen iltifatlar, aşkının tarifi... "Ey sevgili kadın, sana yeryüzünün en temiz aşkını veriyorum."
Balzac'in kurduğu cümleler hayret edilesi.
Honore de Balzac 
Vadideki Zambak
