"Sessizliğin sesi bir yere sindi mi, artık kolay kolay oradan çıkmaz. Eğer sessizliğin sesi, derin yaraların izlerinden çıkıyorsa, o vakit ses ilelebet var olur. O zaman sessizlik, hayatın her çeşit sesi arasında, zemheri aylarında buzun altından akan nehir gibi kendine bir yatak bulur ve her zaman uğuldar. Ancak sadece ruhun ve yüreğin duyabildiği bir uğultudur bu."
İthaki
"Kendi adını bile, sırf insanlar bütün gün ona o isimle bağırıyorlar diye hatırlayabilen şişko bir hancıyla mı? ilelebet Midilli'de kalamazlar, evlerine de geri dönemezler
"Biliyor musun mutasavvıflara göre bu koskoca dünya da bir ana rahmidir aslında."
"Dünya bize hamile mi yani?" diye soruyorum.
"Öyle ya. Bizler de ana karnında bebekleriz. Vakti gelince bu rahmi terk etmemiz lazım. İlelebet burada kalamayız. Ama biz buradan çıkmak istemiyoruz. Zannediyoruz ki dünyayı terk edersek öleceğiz. Ölünce de yok olacağız. Oysa ölüm dediğin başlı başına bir doğumdur aslında. Ölünce bu rahimden çıkacağız. Doğacağız sonsuzlukta. Bunu bir idrak edebilsek korkmazdık ölümden. İdrak edemediğimiz için korkuyoruz. Doğar doğmaz ağlayan bebekler gibi biz de bu dünyadan ayrılmayalım diye ağlıyoruz."
"Çalışmalısınız, hayatınızı kazanmalısınız, kuvvetlerinizi
bir araya getirmelisiniz." — "Kuvvetlerim mi? Hepsini
heba ettim, içimdeki Tanrı kalıntılarını silmeye harcadım...
Şimdiyse, artık ilelebet meşgalesiz olacağım."
Tanıdık geldi mi?
Temel varsayımların alt üst olabileceği, ilelebet sabit kalacak gibi görünen şeylerin değişebileceği duygusunun gerçeğe dönüştüğü zamanlardı.
Sayfa 193Kitabı okudu
