Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
#1001kitap~~~
"Taşlaşan Dünya" kitabın adı ne kadar evrensel değil mi ya hep taştı, hala taş ve taş olmaya da devam edecek zira hayatın hangi döneminde ezilen 1 insan topluluğu olmamış zannımca yok öyle bi tarih bu kitabı okumam için adı bile yeterdi bana.
Yazarın bukadar gerçekçi yazıyor olması bu kamplarda bulunmuş olmasından kaynaklı olabilir ki o
raif efendi... geride bir kız çocuğunu babasız bırakıp bu dünyadan sessizce göçüp gittiğin için sana kırgınım. bir insan bir insana elbet yeterdi ama insanın kendine bile yetemediği bu dünyada nasıl?
224 syf.
·
Puan vermedi
Alice Miller'in okuduğum ikinci kitabı da birincisi gibi orijinal bakış açıları ve radikal fikirler içeriyor.
Yazar bu kitabında çocuklukta yaşanılanların bedende anı olarak depolandığını, kendimiz istemediğimiz bir duyguyu yaşamak zorunda kaldığımızda, samimi olmayan bir duyguyu yaşamamız istendiğinde vücudumuzun fiziksel bir hastalıkla bu sahteliğe tepki verdiğini öne sürüyor.
Buna göre örneğin çocuklukta bize kötü davranan ebeveynimizi bir ahlak görevi olarak sevmemiz beklendiğinde vücudumuz buna tepki gösteriyor ve düşünce olarak her ne kadar gerçekte onları sevdiğimizi düşünsek bile kendi duygularımızla çelişmiş oluyormuşuz.
Yazara göre böyle bir süreçte bulunan kişi, henüz duygularının ne demek istediğini anlamıyorsa uyuşturucu gibi geçici ve faydasız yollara başvurabilir yahut kabiliyetli bir yapıya sahipse içindeki karmaşayı sanat olarak ifade edebilirmiş. Bu konuda yazar Kafka, Rilke gibi birçok ünlü ismi tahlil etmiş, bu kısım gerçekten okunasıydı.
Bunun dışında yazar bir de temel çözüm olarak kişinin kendi gerçek duygularının farkına varması gerektiğini söylüyor, bunun için de 'Aydınlanmış Tanık' dediği bir kişinin varlığının faydasından bahsediyor. Buna göre, basitçe anlatmak gerekirse, yaşadığımız acıları anlatabildiğimiz, bizi dinleyen, yargılamayan, taraflı yaklaşan, nesnel olmayan biri olduğunda gerçek duygularımızın farkına varabilir ve hatta depresyonumuzdan kurtulabilirmişiz. Sabahattin Ali'nin bir insan bir insana elbet yeterdi dediği bu olsa gerek :)
Hikayeyi anlatan kişinin Raif Efendi ile çalışması ve Raif Efendi hastalanınca onun çekmecesindeki defteri okuyarak hayatını öğrenmesi anlatılıyor.
Dışarıdan ne kadar sıradan gözükürse gözüksün insanların iç dünyası basit değildir.
Raif Efendi'nin iç dünyasının derinliğini çok etkileyici bir biçimde anlatmış yazar.
Kitabı çok beğenerek okudum.
*İnsan insana elbet yeterdi.
Kitabin ilk cümlesi:
"Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum."
Kitabin son cümlesi:
"Herkes bilsin, çok mutlu bir hayat yaşadım."
Keşke yalnızken aşkın nasıl yaşandığını anlatabilsem. Keşke aşkın ne olduğunu aktaracak kabiliyetim olsa. Orhan Pamuk bunu yapmış. Aşkı masum bırakacak gücünüz yoksa insanları yormayın, ben yeryüzünün yaradılış amacı olarak görüyorum aşkı, bir insan bir insana elbet yeterdi diyorum. Böyle biliyorum böyle düşünüyorum. Bilmeyenlerin aşkı kirletmediği bir dünya diliyorum. Bırakın bilenler masumiyet müzelerinde yaşayıp dursunlar...
Seninle bir kez olsun konuşabilseydik...
*spoiler içerir*
Kitabın ilk sayfalarından başlayarak insandaki önyargıya değinen kitabımızda, anlatıcının işyerinde tanıştığı Raif beyin öyküsünü dinliyoruz. Raif bey, kendini toplumdan soyutlamış, kendi içinde yaşayan bir karakter olarak karşıya çıkıyor. Zaten bunu romanda pek çok cümleyle kendisi de ifade ediyor. Anlatıcının zannının ötesinde Raif bey' in geçmişinde pek çok yaşanmışlık bulunmakta, bu gurur kırıcı olayları bile sükunetle karşılayan adamın içinde nice fırtınalar kopmaktadır.
Aşık olduğu kadında adeta hayatını yeniden başlatmış, geçmişte derin bir manasızlığın ve boşluğun yerini artık taptaze duygular almıştır. Artık yaşadığını hisseder olmuştur.
Bu güzel aşk hikayesi yolunda giderken birden tüm inancını yani kürk mantolu madonnasını kaybetmiş, kendini tekrar o boş ve manasız hayatı yaşarken bulmuştur. En dikkatimi çeken şey ise Raif efendinin insanlardan olan şikayeti, onların onu anlamamasıyken, kendisi en çok sevdiği Maria' dan haber alamadığında onun peşine düşmemiş ve olumsuz vesveselerine tekrar kapılmış olmasıdır. Bundan yıllar sonra bile kimseye kendini açmaz ve kimseyi anlamaya da çalışmaz. Ancak bir gün bazı gerçekleri öğrendiğinde bu hatasının farkına varır. Ayrıca kendi kızına tekrar neden sahip çıkmadığını da çok merak ettim. Fakat zaten hayatı harap olmuş bu Raif efendi de fazla dayanamaz.
İnsanları ne kadar tanıyoruz? Onların içlerinde ne fırtınalar koptuğunu bilebiliyor muyuz?
"Bir insan bir insana elbet yeterdi." İnsan insanın sadece sevgisine muhtaçtı...