Ateş düştüğü yeri yakar.
Acilde çalışırken 112 ile arrest(kalbi durmuş) hasta gelmişti. Artık dayanacak gücümüz kalmayana dek müdahale ettik ama kurtaramadık. Sadece kocası ve kadın yaşıyorlarmış. Kocasına artık hayata yalnız devam edeceğini söylemek zorundaydım. Bunun nasıl zor olduğunu anlatmak imkânsız gerçekten. Tek hekim olduğum için diğer hastalar naaş dışarı çıkana kadar beklediler ve ben bütün bu yaşadığım seylerin ardından yeniden muayenehaneye girdiğimde ilk sıradaki hasta bana "çok beklettin" diye sitemde bulundu. İnsaf dedim bütün olanları sen de gördün sonra öldüyse napalim bizim de işimiz var dedi. İşte insanoğlu bu kadardır... Çevremizdeki bu iyilik timsalleri, utanmasa melek olduğunu iddia edecek kisilerin bir de bu hallerine tanık olduğumuz yerdi acil servis. Bütün bu ikiyüzlülüğün dirilip karşımıza çıktığı yerdi..
O yüzden belki yüzümüz gülmez...
Canım müze gezmek istiyor, sergilere-galerilere gitmek istiyor. Tarihi yer gezmek, taşlara dokunmak, sanat dolu şeyler yapmak istiyor.
Hepimizin gezmesi gerek, ne işimiz var burada?!
Bu hayatı hak etmiyorum, siz de hak etmiyorsunuz!..
Çok kötü yaşıyoruz, maydanoz çok pahalı...
"Biz niye bulaştık bu Suriye davasına...? İnsani yardım tamam ama sanki savaşın tarafıymış gibi davrandık. Niye? Ne işimiz vardı bizim Suriye'de?"
Sayfa 100 - YKY - 2. Baskı - 2019Kitabı okudu
