Ikisinin evi de benim yerim değil. Ben ancak bahçelerini ayıran duvarın üstüne oturabilirim. Yerim orası. Şeytan ile tanrının tam ortasında! Ne yakın, ne uzak iyilik ile kötülüğün kesiştiği bir nokta yoktur. Yan yana dururlar birbirlerine dokunmadan. Ve dokunmadıkları yerde ben varım. Ne iyiyim ne kötü. Ne kutsalı, ne şeytani. İkisine de değmeden oturuyorum. Onlar yokmuş gibi yaşıyorum. Komşularımı hiç sevmedim zaten hiçbir zaman. Onlarla da ilgilenmiyorum.
199-200@