Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.37
Daha önce sadece Orhan Pamuk'un Kafamda Bir Tuhaflık isimli kitabını okumuştum. Yıllar önce de Masumiyet Müzesi isimli kitabına başlamış fakat nedendir bilmem, kitabı çok okuyamadan bırakmıştım. "Kar", bir arkadaşımın önerisi ile okumaya başladığım bir kitaptı. Akıcı bir dili var, yer yer anlatılanlar sizi içine çekemese de. Kars hakkında, o dönemin İslamcı Türkleri hakkında oldukça bilgi veriyor. Ayrıca empati kavramını bu kitabı okurken tam anlamıyla görebilirsiniz. Onlar, ne düşünüyor, ne hissediyor, nasıl akıl yürütüp o sonuca varıyorlar... Ara ara sıkılacaksın ama kesinlikle okunması gereken bir kitap..
“Gecenin acımasız sessizliği diye yazardı okuduğun kitaplar, sessizliğin acımasızlığı nedir bilirdim” sh.303 . Bence kitabın en güzel cümlesi ve ben de bununla başlamak istedim incelemeye . Bayağı zor oldu bitirmek ama bitti. Ben Orhan Pamuk kitaplarında kaybolan, kitaplarda İstanbul sokaklarını adımlayan, havanın kokusunu duyan, kitabı elimden
Kıskançlık öyle bir hastalıktır ki aynı candan, kandan iki kardeş arasında dahi ister istemez kaçınılmaz bir duygu olabiliyor.Rahiya, Samiha ve Mevlut ile ilgili duyduğu eski mektuplasma olayı üzerine kocası Mevlut ü kaybetme, Samiha'ya aşkı yeniden canlanır korkusu aşırı kıskançlığı kaçınılmaz kılıyor.Üzerinden çok uzun zamanlar geçmesine rağmen...
...
Ve roman bitti romanın son cümlesi her şeyi özetlemiş: Mevlüt bu alemde sadece Rayiha'yı sevdi.Mevlüt 3 sene boyunca yazdığı mektup olayını tüm detaylarıyla ortaya çıktığı halde Rayiha ya sonradan dogan aşkını yitirmesine asla mani olmadı.Zira Mevlüt Rayiha' yı sevmişti.Söylenecek, konuşacak çok şey var bu müthiş roman hakkında.Ben bu kadarıyla yetiniyorum.Kesinlikle okurlara tavsiye ettiğim bir eser, çok beğendim.
Bu kitabı Orhan Kemal yazsa hüngür hüngür ağlatır, Kemal Tahir yazsa kahkahalara boğar, Tanpınar yazsa çok sevdiği şehrin dönüşümünü çok daha canlı gözler önüne serer ve derin düşündürürlerdi.
Romanı beğenmesine beğendim, ama roman kahramanı Mevlüt'ün düşündüğü gibi "Kafamda bir tuhaflık var" romanda bir şey eksik. Çok yavan kalmış diye düşündüm hep okurken.
Kitabın kahramanı Mevlüt çok sönük ve silik kalmış oysa 490 sayfa Mevlütün etrafında dönüyor.
Köyden İstanbul'a göçerek yoğurtçuluk ve daha sonra bozacılık yapan Mevlüt'ün şahsında Anadolu insanının ve İstanbul 'un değişim ve dönüşümünün uzun uzun anlatıldığı roman bana göre yer yer gereksiz ayrıntılara boğulmuş. (Kaçak elektrik hikayesi örneğin.) Bu ayrıntılı anlatımın bir nedeni (diğer eserlerinde de olduğu gibi) okuyucuya ya yazarın bunları bizzat gördüğü veya yaşadığı ya da çokça araştırma ürünü olduğunu(zahmetli bir iş) hissettirmek olduğunu sanıyorum.
Birilerinin kızacağı, bazılarının da hoşuna gidecek ve böylece tartışma yaratacak bir dil kullanmaktan çekinmemiş. ( Türk ordusunun Kıbrısı işgali, Doğudaki savaş, Kürt gerillaları ,dinci parti söylemleri gibi)
Sonuç olarak 1969dan 2012 ye kadar İstanbul'un sosyal, siyasal, kültürel ve kentsel değişim ve dönüşümünü Orhan Pamuk'un kaleminden okuyorsunuz.
Kitap orhan pamuk'un bu uygulamada en çok puanı almış olan kitabı olduğu için Masumiyet Müzesinden sonra bu kitabı okumak istedim. Çok güzel , aşırı akıcı diyemesem de sıkıcı bir kitapta diyemem. Dönem kitabı özelliği de var. (Istanbul'un nostaljik detaylarını barindiran) Baş karakterin psikolojik yönlerini ve o dönemki insan toplum ilişkisini de yansıtıyor. 8 puan verdim. Favorim hala Masumiyet Muzesi :)
Orhan Pamuk Kafamda Bir tuhaflık
Okuduğum ilk Orhan Pamuk kitabıydı, ilk için seçim doğru mu bilmiyorum ama okurken zorlandığım bir kitaptı. Kitabı bitirdiğim de sadece Mevlut'un hayatini değil, Istanbul'un değişimini, batılılaşmayı, gecekondu hayatlarını, yoksulluğu en ince ayrıntısına kadar görmüş oldum ve en önemlisi hissettim. Gerçekten zor ama zorluğuna kat be kat değen bir kitaptı. Büyük yazarsın Orhan Pamuk.
Kitapta en çok etkilendiğim durumu açıklayayım.
ilki: Insan bazen önünde ne var neler var bilemez göremez. Mevlut 3 yıl hayallerini kurduğu gözlerin sahibi Samiha yi askerlikten döndükten sonra kaçırır. Kaçırdığı akşam bir de bakar ki aslında sevdiği kız Samiha değil de ablası Rayihadir. Mevlut sesini etmez ve tıpkı samihaya duyduğu aşkı onda yaşar. Bir gün Rayiha ölür ve herkesin ısrarıyla Samihayla evlenir , yıllarca mektup yazdığı kişiyle değilde rastlantıyla kaçırdığı kıza aşık olduğunu anlar ve şöyle der:
"Ben bu âlemde en çok Rayiha'yı sevdim."
İnsan seçtiğiyle değil Yaratanin ona seçtiğiyle mutlu olur.
Kitap yorumlamak riskli bir iş.Kimi kitaptan bilgiler veriyor diye ( şimdilerde bunun adına spoiler diyorlar ama ben taraftar değilim bu kelimenin dilimize yerleşmesine) kimi ise olumsuz yönde etkilenmemek için okumak istemiyor kitap tanıtım yazılarını. Bu yüzden mümkün olduğunca , aynı kitabı anlatan diğer yazıların tekrarı olmaması için, önce
Bir Orhan Pamuk klasiği. Çok ayrıntıya kaçıyor. Roman kahramanı olmayan, sıradan bir kişiyi bile anlatırken, sanki iç çamaşırının detayına kadar iniyor.
Ağacın dalından bir yaprağın düşüşünü bile, sanki beş altı sayfalık tasfirle anlatıyor.
Osmanlı'nın son döneminde meydana gelen Veba Sslgınını anlatıyor. Ama o kadar detaya kaçıyor ki, bu da zaman zaman insanın sıkışmasına sebep oluyor.
İşin doğrusu, beni çok açmadı. Babamın Bavulu, Kafamda Bir Tuhaflık Var ve Yeni Hayat romanlarını okumuştum. O kitapları ben daha çok beğendim. Beklentimiz çok yüksek tutmayın. Sonra hayal kırıklığına uğrarsınız... benim gibi....
Kafamda Bir Tuhaflık kitabından sonra maalesef beklentileri karşılamayan bir kitap olmuş.Üzerinde çalışıldığı,çokca emek harcandığı,araştırma yapıldığı aşikar yalnız kitabın anlatımı yoruyor.Bazı kısımlar gereksiz uzatılmış aynı şekilde son kısmı da fazlaca uzun. Kurguda bazı sıkıntılar olaylarda kopukluklar var.
Esasen konu ilgi çekici hatta pandemi sürecinde okunması merak olgusunu uyandırıp yer yer ürpertici olsa da maalesef okurken beklenen hazzı vermiyor.
Karantina sürecinde en yavaş okuduğum kitap oldu. Elif Şafak bu kitabında her bir karakteri anlatıcı olarak kullanmış ve her karakterin gözünden olayların anlatıldığı bir çok bölüm var. Bu tekniğe en iyi Orhan Pamuk “Kafamda Bir Tuhaflık” kitabında rastladım ister istemez kıyasladım. Ancak Elif Şafak da bu işi becerememiş diyemem. Karakterlerle empatiyi her birinin iç dünyasını anlamayı kolaylaştıran bir teknik. Bazı karakterleri anlayabildim hissedebildim ama bazıları uzak kalmış sanki romana. Kitabın ortalarına doğru sürükleyiciliği artıyor ve sonlara doğru bir değil bir kaç sürpriz oluyor. Kitap yarım bırakanlardansanız sonuna kadar sabredin derim. Özetle: Elif Şafak’ın kalemini okunmaya değer buluyorum.
