Adam giderken başka idi, dönüşünde bambaşka.
Kitap 119 sayfadan oluşan bir oyun. Başlangıcında “Hiçbir tiyatronun oynamak, hiçbir seyircinin görmek istemediği oyun” yazıyor kitabın adının hemen altında. Asıl karakterimiz Beckmann adında askerden yeni dönmüş bir genç. 3 yıl Sibirya’da kalıp ülkesine dönmüş ve döndüğünde bıraktıklarından eser kalmadığını görmüş. Peki kendisi, o geri dönmüş müydü?
Kitabın başlarında şöyle bir cümle vardı: Sesiniz o kadar ümitsiz ki! Bu cümle ki kitap boyu hissettiriyor kendisini. Ümitsizlik.
İyi de neden bu ümitsizlik? Hiç mi akrabası ailesi yok yahu bu adamın? Niye bu kadar tantana etti, diye soruyorsunuz kendinize. Ve Beckmann ayağa kalkıyor ve başlıyor yüzleşmeye pardon pardon ziyarete diyelim.
Sonrası mı? Sonrasını anlatabilmem için Borchert olmam lazım. Çünkü bu kısımlar sadece okunarak anlaşılabilir ahhh yine yanlış söyledim. Hissedilebilir. Evet evet hissedilebilir.
Böylesi çarpıcı bir eseri okumama vesile olan 
Yeşim Uzundal a teşekkür ederim. Kitapta beni en çok etkileyen diyalogdan bir parça ile kapanış yapalım:
“Uyuyabiliyor musunuz, Binbaşım? Geceleri iki bin hayaletle? Uyumayı bırakın, yaşayabiliyor musunuz?”
