Oysa bilmekteyiz ki, doğa da biçimlendirilmiş, tasarlanmış ve dönüştürülmüştür; büyük ölçüde bir eylemin sonucudur; yeryüzünün görüntüsü, yani manzara dahi insanın eseridir. Doğa bugün bile, belli bir ideoloji içinde, basit bir bilgi malzemesi ve teknik nesnesi sayılmaktadır. Doğa tahakküm altındadır, tabi kılınmıştır. Kendi içinde tabi kılınmış, tahakküm altına alınmış olduğundan kendinden uzaklaşır. Oysa tahakküm altına alındığından, tahrip edildiği, yok olma tehlikesi yaşadığı ve aynı zamanda halen doğaya bağlı olan insan türünü de yol oluşa sürüklenmekle tehdit ettiği aniden fark edilir. Strateji zorunluluğu da buradan kaynaklanır. İşte, politikleştirilmiş doğa. Bu durum sadece teknik ya da sadece epistemolojik ya da sadece felsefi bir düşünmeye değil, ikili eleştiriye, sağcı ve solcu eleştiriye yol açıyor. Sağcı eleştiri nedir? Manzaraların kaybolan güzelliğine, doğanın uzaklaşan saflığına, masumiyetine duyulan özlem içinde kayboluyorsunuz; zaman aşımına uğramışa benzeyen bir Rousseauculuk tekrar peyda oluyor. Gösterişsiz, sağlıklı sevinçlere hayıflanılıyor; İle-de-France’ın banliyöleşme öncesi şanslı gözlerle hayranlık verici manzaralar sunduğu devirler yadediliyor. Daha şimdiden doğadan yana sayısız kampanya yapıldı. İçlerinden biri, muhterem biri Akademi üyesi olan Georges Duhamel’in gürültüye karşı sürdürdüğü kampanya meşhur oldu. Şimdilerde, Bernard Charbonneau konu hakkında güzel, dokunaklı bir kitap yayınladı: Babil’in Bahçesi.
Sayfa 52
Nurullah Genç- Nereden Bileceksin
Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında
Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu
Her seher yüreğimde açan karanfillerin
Her akşam ellerimde sararıp solduğunu
Nereden bileceksin
"Sensiz giden trenler, ufuklarda kaybolan birer ümit
Nehir gibi akmıyor günler Heraklit Heraklit.
Zaman masal kuşlarına benziyor...
Abûs, kocaman, sâkit.
Ve geceleri
Alnında dolaşır biteviye
Kirli, soğuk pençeleri.
Yıldızları söndürmüş fırtına,
Batan bir gemidesin,
Senden ne kalacak yarına!
Kıyılardan imdat isteyen sesin."
Güneşin batmadığı ülkede yaşardım, ama asıl sevdiğim karanlıktı. Lego sarayımda, kendimce bir uygarlıkken plastik askerlere ve plastik tüfeklere sığınırdım. Plastik dünyada da savaş çığlıkları kesilmez. Çünkü erkekler savaşı daha çocukken icat eder.
Ve kalelerim kumdandı. Dalgalar gelir gider, ben kovamı düşlerimle doldurup yeniden dikerdim. Çünkü onları bir anlığına görmek, sonra da kaderlerini suya bırakmak yeterliydi.
Yetindiğim, bir süre sonra yeterli değildi. Kendimi en sevdiğim yapamadım. Başkalarına benzemeyeceksem, kime benzeyebilirdim ki? Bu yüzden kendimden kaçtığım her yere kendimden sonra vardım.
Taşınırken kaybolan eşyalar gibi, zaman geçince inancımı kaybettim. Yola çıkmak için Tanrıya dua ettim, O çoktan yola çıkanları duydu önce.
Prenslerin ve prenseslerin yaşadığı Mutlu Sonu avlamaya çıktığımda çakıl taşları bıraktım ardımda. Çünkü ekmek kırıntılarına cesaretim yetmedi.
Yürürdüm, çünkü bir yere varmam gerektiğini hissederdim. Patavatsız umutlardan, yetersiz çabalardan bir gelecek inşa ettim ve yitirdim.
Onca ev içinde, iki şehir arasında yuvamı arıyordum. Görmen gerekeni görmediğinde, kimse göstermez.
İntihar etmiş şairlerin dizelerinde dinlendiğimde, sevgilimin kitabını okuduğumda, fark ettim ki edebiyat tek yuvam.
İsmail Karadağ