ERDAL EREN'E AĞIT
Anne ben geldim, üstüm başım
Uzak yolların tozlarıyla perişan
Çoktan paralandı ördüğün kazak
Üzerinde yeşil nakışlar olan
"...
Eğer bir gün yolunuz bir üniversiteye düşerse...
Saçlarını taramayı becerememiş bir kızla karşılaşırsanız. Konuşurken saçlarını savurmuyorsa. Sıkı sıkıya tokalarla yapıştırmışsa saçlarını. Uyumsuz kıyafetler varsa üzerinde.Yakıştıramamışsa giydiklerini. Güzelliğinden utanıyorsa mesela. Yaz sıcağında boğazlı bir kazak giymişse. Bir pardesü giyip yün bir başlık takmışsa kafasına. Ya da modası geçmiş bir şapka takıyorsa. Ellerini sürekli başına götürüyorsa, saçlarını tıkıştırıyorsa şapkasından içeri. Ürkekse, bir başınaysa...
Bilin ki o kız, başörtülü bir kızdır.
Bilin ki, bir kez daha kaybetmişizdir.."
göçe başladıklarında,binlerce kişiydiler Taklamakan çölünü ve susuz dağları çarpışa çarpışa geçtiler,dünyanın damını aşarak,Keşmir'e ulaştılar,Türkiye'ye vardıkları zaman sadece 234 kişi kalmışlardı.
godfrey lıas-büyük kazak göçü
Henüz oduncu gömlek, şetlant kazak moda olmamıştı. O yıllarda çocuktum ben işte. Dibinden mavi boya çıkarsa bir sonrakini bedava veren muhallebici amca zamanları. Küçücük plastik kaplarda turuncu ama şerbet tadında muhallebiler satardı. Annem “Yemeyin evladım o boyalı şeyleri” dese de amcanın arabasını sote bir kenara çektirip, bir yandan yerken bir yandan evlerimizin camlarını gözlerdik. Muzun pahalı olduğu, taneyle alındığı yıllar. Siyah önlük, beyaz yakalı yıllar. Henüz yakalara harfler, sayılar işlenmemişken çocuktuk biz.
Bazen neden kendimizle yüzleşmediğimizi düşünüyorum da... Çünkü belirli bir düzeye indirgenmiş mutluluğu hak ettiğimize inanıyoruz. Hayal gücümüz, değer verdiğimiz düşüncelerimiz ve sevincimiz bizi sınırlıyor. Kendi sefaletimizden hoşnut olur hale geldik, çünkü tek bildiğimiz bu.
Hem dağların hem bozkırın musikisiydi bu. Bazen Kırgız dağları gibi yankı yankı yükseliyor, bazen Kazak bozkırları gibi dalga dalga yayılıyordu.
Sayfa 43Kitabı okudu
"Ötede, Kazak bozkırının kıyısında, hasat mevsiminin akşam güneşi bir tandır ağzı gibi, bitkin, ölgün son alevlerini yayıyordu. Gökyüzündeki uçucu küçük bulutları bir yangın aleviyle renklendirip, alçak yerleri şimdiden karanlıklara gömülmüş mor bozkırın üzerine son pırıltılarını vuruyor ve ufkun gerisinde yavaş yavaş kayboluyordu."
Sayfa 20Kitabı okudu