Eski, yeni, ödünç alınmış mavi
Aşk, karanlık bir ‘şey’dir.
İnsan bile aşk kadar karanlık değildir,
insanın gecesi olan anılar bile
hiçbir anıya yakıştıramadığımız hayvanlar bile
öyle masum kalır ki aşkın yanında:
“Rain Dogs” koyu kahveyle iyi gider
“Rain Cats” bugünlerde kezzapla
aşkı neyle denersen dene
ölümle iyi gider yalnızca
Kimse gecesinden bir aşk bağışlamaz
kimsenin
boşaltılmış şehirler kadar yalnızdır
bir şehirde
bir duvara asılı
üfleyeni kalmamış kınalı bir kaval kadar mahzun
kınalı bir kaval kadar mahzun
kınalı bir kaval kadar mahzundur
adına sessizlik dedikleri o ses
nere gitse yanındadır
engel olamaz
susmasından kelimeler olur engel olamaz
kelimeler yalnızdır.
Yalnız insanlar yalnız olmaya daha ziyade eğilimlidirler çünkü başka insanların etrafında olmanın psişik bedelini taşımayı reddederler. İnsanlara alerjileri vardır. İnsanlar onlara fazla tesir eder.
Sayfa 65Kitabı okudu
KELİME KELİME İNSAN
Her kelime bir cümleye dahil olmak için bekler. Bir anlama,bir habere,işe,oluşa omuz vermek ister.Yalnızdır her kelime. Sabırla içine doğmayı bekler insanın.Dile düşer sese dönüşür,kaleme düşer yazıya dönüşür.Dönüştürür insanı kelimeler.
Bazen hayat anlamını bilmediğimiz bir kelime kullanır cümlesinde.Tam olarak ne söylediğini anlayamayız. Kafamıza takılır çözemeyiz.Geçmişe bakarak manasını bulmaya çalışırız o kelimenin,yaşananın.Neden gerçekleşmiştir o durum neden yaşanmıştır o olay bilmek isteriz.
Uzun zamandır kullanılmayan bir kelime gibi dışlanırız bazen hayattan.Sesimiz duyulmaz,söylediklerimiz işitilmez.Görülmeyiz. Görünmeyiz hayatın içinde.Manası sözlüklere hapsolmuş bir sözcük gibi kalabalıkların içinde ruhumuzu korumaya çalışırız.Bir el bekleriz bizi çıkaracak.Bir el,içimize dokunan.
Bir sözcüğün bir cümleye kattığı anlam gibi katışırız hayata,dahil olmayı başarabilirsek diğer yaşamlara.Tekillikten kurtuluruz.Ruhumuz genişler.Büyürüz,olgunlaşırız.Anlamın,hayatın ruhu olduğunu o zaman anlarız.
İnsan kelimelere benzer. Bazen kullanılır,bazen kullanılmaz. Bazen hayat içinde yeri değişir,anlamı değişir,önemi değişir.Kelimeler gibi tek başına bir anlamı vardır, ruhu vardır insanın.Kelimelerin cümleye kattığı anlam gibi insan da ruh katar dünyaya. Kelimelerin manalarını koruduğu gibi insan da özünü korur.Kelimeler gibi yan yana geldikçe bir olur,birlik olur.
İnsan,hayat cümlesinde öznedir onu yaşayan.İnsan hayatı dualayandır.O yüzden kelimelerini özenle seçer.Çünkü duası göğe kelimelerle uçar.
Evrenimizdeki boşlukları dolduran kelimeler...
Sayfa 372 - Can Yayınları 1. Basım Eylül 2009
