Yaşamöyküsü (Hayatımız ve başkalarının hayatı)
Hayatımızın başkalarının hayatından başlayıp başlamadığı bir noktaya kadar tartışılabilir bir konu olarak değerlendirilebilir; buna karşılık, kimse, hayatının başka hayatlara karıştığını, onlarla irili ufaklı ortak alanlar yaratarak ilerlediğini, en yalnız, kimsesiz insanın bile bundan kaçınamayacağını sağlam tanıtlara sığınarak yadsıyamaz. Bir yaşamöyküsü düşünüyorum, klasik tanımın çerçevesinden taşmaksızın, oradan öteki hayatların alanına geçmemenin bütünüyle olanaksız çaba olacağını görüyorum - "entelektüel otobiyografi" de başkalarını büsbütün esgeçmek eldedir belki, gelgelelim insanın borçları olur, etik, içnamus onlar hakkında susulmasına engeldir çoğu kez: Selam verilir.
Kendisinden başka hiçbir insana dokunmayacak, değmeyecek bir yaşamöyküsü yazmayı başarmış mıdır bir yazar, başarmışsa merakla okurum o metni. Benimkisinin öyle olamayacağını baştan kestirdiydim, olanca açıklığıyla; en yakıcı sorunumun etik cephesinde her an başıma dikileceğini gördüm ve ürperdim. İçtenlik, sahicilik uğruna 'başkalarının
derinlikleriyle oynamaya' (Wittgenstein) hakkım olamayacağına, o derinliklerin kendi derinliklerimle buluştuğu kesitleri hepten esgeçemeyeceğime göre, altın değilse gümüş bir denge arayışı içinde kalacak, söylenebilir'i duyarlı bir terazide tartma alışkanlığı edinecektim. Yazmayı seçeceğim tabakaları zorluk esasına bağlı bir biçimde sıralayamazdım elbette; ne ki, kimilerinin içhazırlığına daha geniş zaman
ayırabilir, kuracağım mozayık-düzenin bambaşka parçalarının ışığının o parçaların loşluğunu güvence altına almasını sağlayabilirdim
Sayfa 164 - KırmızıkediKitabı okudu
"Kimsesiz hiç kimse yok
Var herkesin bir kimsesi
Kimsesiz kaldım
Yetiş ey kimsesizler kimsesi..."
«Allah, gönlü kırıklarla beraberdir.» Gönlüm kırık olduğu için ne de bahtiyarım şimdi.
Gönlüm yaralı olduğu için ne de mesudum şu an.
Kalbi kırık, gönlü yıkık olanların sığınacağı limandır yüce Allah. Ondan gayri nemiz var ki? Ondan öte kim çare olabilir ki derdimize!
Bu ayrılığın ilk günleridir henüz. Sanki Allah’ınız minicik avuçlarınızın sıkıştırdığı onu sevin notuyla birlikte bu dünyanın avlusuna terk etmiştir sizi. Anne karnından sökülmüş bebek gibisizinizdir. Neyi ne yapacağını bilmeyen, öyle çaresiz, öyle kimsesiz, öyle muhtaç… Mayasında böylesi büyük bir sevgi olan bu dünyada bunca ayrılık niye Yarabbi? İlk günleridir ayrılığın. Mühendisler mimarlar işi gücü bırakmış da sanki hayatla aranıza camdan duvarlar örmüş gibidirler. İşi yuva yapmak, bahçesinde çocuklarınızın koşturacağı evler inşa etmek olan bu adamları, şikayet etmeli, meslekten attırmalı. Yok yok. Sevmiyor hiç kimse sevenleri. İlk günleridir ayrılığın. İlk gözlerinizden ölürsünüz. Kalbin ayrılıkla pek alakası yoktur. Yaşıyormuş taklidi yapmada ustadır kalp. Akşam yatıyorum sen, sabah kalkıyorum sen. Aklımdan hiç çıkmıyorsun ki Feride’m. Ölüyorum, gençliğim ağardı ölüyorum usul usul, haberin var mı?
Kimse, kimsesiz bir çocuğun uçurumun kenarına nasıl geldiğini konuşmazdı; herkes o çocuğun terk edildiği ânı konuşurdu.
"Kimse kimsesiz bir çocuğun uçurumun kenarına nasıl geldiğini konuşmazdı; herkes o çocuğun terk edildiği anı konuşurdu."
Sayfa 7
Hiç kimse yok kimsesiz, herkesin var bir kimsesi,ben bugün kimsesiz kaldım ey kimsesizler kimsesizi...
Sayfa 29 - timaş yayınlarıKitabı okudu
Hiç kimse yok kimsesiz, herkesin var bir kimsesi, ben bugün kimsesiz kaldım, ey kimsesizler kimsesi...
"Çevrende kimse yoksa yalnızsındır." demişti. "Yaşamın ıssızlığında kimsesiz kalmaksa bambaşka bir duygu. Yapayalnızlık budur işte ! O zaman sığınacak bir yer ararsın kendine..."
Dünyada kimsesiz hiç kimse yok, herkesin bir kimsesi var. Bir tek ben kimsesiz kaldım, yetiş ey Kimsesizler Kimsesi!
Sayfa 237Kitabı okudu
Bu Fânî Âlemde hiçbir kimse, hiç kimsesiz, hiçbir pâye, hiçbir mevki ve hiçbir güç sâhibi olamaz!
Sayfa 87
Kimse Kimsenin Kimsesi Değildir;
ama bilin ki,
Kimsede Kimsesiz Değildir !
Dünya Kadınlar Günü
kadınlar bir gün çekip gittiklerinde, peşlerinde ’yetim/öksüz’ kalan çok olur.
mutfaktaki dolap, perdeler, kavanozun içindeki eski düğmeler, özenle saklanmış küçülmüş giysiler, dolap diplerindeki kurdeleler...
çekmecenin dibinde artık kimsesizdir eski tarak.
sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar susar, yetim kalmıştır tabaklar.
bir kadın gittiğinde hep suyu unutulur saksıların.
sık sık boynunu büker ’sarıkız’.
teki kalmış o eski bardağın anlamını bilen olmaz, değerini kimse anlayamaz krom hac tasının.
balkon artık sessizdir.
koridor kimsesiz.
bir kadın gittiğinde...
bir kadın gittiğinde ne çok kişi gider aslında; bir ağır işçi, bir temizlikçi, bir bakıcı, bir bahçıvan, bir muhasebeci
bir anne gider
bir dost
bir arkadaş
bir sevgili
ne çok kişi yok olur aslında, bir kadın gittiğinde.
Değerimizin bir gün değil her gün bilinmesi dileği ile🌸🌸
Yanlış yaşanmamışlıklardır.
Kimine göre...
Yaşanmamışlıklara yanlış demek yanlıştır.
Kanımca...
Yaşadıkça yanlıştan arınırsın.
Arındıkça ulu çınarı andırırsın.
Yanlış ne kadar güçlü olsada.
Hakikat karşında sıra kadem basar.
Öyle bir yok olurki var oluşu ziyan.
Çok giz vardır bundan anlayan.
Ve ilelebet hakikat yaşar.
Bu bekleyişte