Varoluş karşısında, doğruyla yanlışın bir önemi kalmıyor, önemli olan tek şey kişisel tepkimiz. Öznelcilik, denecektir. Ne önemi var? Anın sizi sonsuzluk planına taşıması gibi, öznel deneyim de evrensellik planına taşımıyor mu? İnsanlar yalnızlığa ne kadar az değer veriyorlar! Yalnızlığın doğurduğu her şeyi kısır ilan etmeye bakıyorlar hemen; yalnızca toplumsal değerlere bağlı kalıp, her birinin bu değerlere katkı sağladığı yanılsamasıyla oyalanıyorlar. Her biri bir şey yapmak, gerçekleştirdiği şeyler sayesinde yaşama tutunmak istiyor. Gerçekleştirdiği şeyler kül olmayacakmış gibi!
Sayfa 91Kitabı okudu
Psikoterapinin ana maddesinin, çoğu kez iddia edildiği gibi bastırılmış içgüdüsel yönelmişler ya da trajik bir kişisel geçmişin iyi gömülmemmiş kırık dökük parçaları değil, daima bu tür bir varoluş sancısı olduğuna inanıyorum.
Kendi varoluş amacını düşünmek için bir dakika ayırmayan kişinin farklı konularda bin tane kitap okuması ahmaklıktır.
Veya şöyle söyleyelim;
Sen kendini bilmezsin ya nice okumaktır!
