İlhami Algör'den okuduğum ikinci kitaptı.
Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku kitabının devamı olarak nitelendirilebilir. Bu yüzden kitabı okumak isteyenlere öncesinde yazarın bahsettiğim kitabını okumalarını öneririm.
Albayım Beni Nezahat ile Evlendir'in birkaç alıntısına rastlayıp çok beğenmiştim, bu yüzden büyük bir heyecanla okumaya karar verdim ama ne yazık ki umduğumu bulamadım. Yazarın anlatımının, kullandığı dilin ve cümlelerin farklı olmasına rağmen kitap beni kendine çekmedi. Hâlbuki önceki kitabını, Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku'yu, daha çok beğenmiştim.
Olaylar insanı bir yere götürmüyor, bir sonuca varmayan paragraflar insanı oldukça sıkıyor, anlatılanlar ile ilgili olmayan olgular da araya girince insanın dikkati dağılıp gidiyor. Önceki kitapta da benzer şeyler olmasına rağmen o kitabın ilgi çeken bir yanı vardı, Albayım Beni Nezahat ile Evlendir maalesef aynı etkiyi yaratmadı.
***** Dikkat! Kitapla ilgili keyif kaçıran ayrıntılı bilgi içerir. *****
Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku'da Müzeyyen'in gidişi üzerine bir fikir muhasebesi yapan kahramanımız Müzeyyen'e fazla taviz verdiğini ve ona çok fazla bağlandığını, kendini görmezden geldiğini anlamış olacak ki bu kitapta "kendi başına bir kahraman" olmaya karar verir. Bu yolda bir ustası, ustasının verdiği bir not defteri, arada beliren ve onu ustaya götüren bir kedi, bir de yamağı vardır. Bu kitapta Müzeyyen'in yerini kahramanımızın sarışını yani Nezahat alır.
