Gün kararıp güneş bulutların arkasından yok olunca başlıyor benim mesaim.
Her sabah ; " Hayır, bu akşam olmayacak, geçmiş galiba, iyileşmişim." diyerek kendimi avutsam da, her akşam, önce evin içerisinde mecburi yürüyüş olarak kendini gösteriyor.
Yok, olacak gibi değil. Hele de yatağa yatıp uyumaya çalışırken sanki belden aşağım benim
