İtalyan yazarlar hakkında pek fazla bilgim yok, daha önce Calvino okumuş ve beğenmemiştim.
Luigi okuduğum ikinci İtalyan yazar ve şu yazarla tanışma kitabı lafına uyuz oluyorum ama yazarın okuduğum ilk kitabı diyeceğim.
Başlangıçta hiç sevmesem de, ortasında ve sonlarına doğru şapka çıkardığım bir eser oldu bu. Vitangelo Moscarda isimli ana karakterimizin, aynanın karşısında kendisine bakarken, eşinin ona burnunun yamuk olmasını söylemesi ile başlıyor hikaye.
Karakterimizin vücudunun bütün kusurlarını yüzüne vuran sevgili eşi Dida'nın eleştirileri karşısında, karakterimiz hayatı ve varoluş kimliğini sorgulamaya başlıyor.
Bu sorgulamadan şöyle bir sonuç ortaya çıkıyor; Herkes kendisini tek kişi sanır ama aslında bu bir yanılsamadır. Çünkü bir insanı herkes kendisine göre tanır. Bu durumda bir insandan aslında birden çok vardır.
Ayrıca yaptığımız eylemler, başka bir şeyin iyi ya da kötü olmasını sağlayabilir. ve sonsuza kadar kalıcıdır. "Ne yaparsanız yapın kurtulamazsınız" demiş Luigi.
Bizden yüzlerce varsa, bu eylemler bir tane biz için geçerli olur. Eylem bittiğinde o biz de biteriz. Yaptığımız bir eylemi herkes kendince değerlendirir, kimine göre doğrudur, kimi yanlış olduğunu savunur.
Herkese göre farklı olduğuna göre, herkesin gözünde bizde başka bir insandan ibaretiz. Bir yerden sonra bu sorgulamalar bizi yalnızlığa götürüyor. "Yalnızdım. Tüm dünyada yalnız. Kendim için bile yalnız." dediği gibi Luigi'nin. Şimdi soruyorum; İnsan bir midir? hiç midir yoksa binlerce midir?
