“Bu mümkün..Sıradan şeyler ve nesneler hakkında sıradan ama kesin bir dil kullanarak yazmak ve bunları bağışlamak..bir sandalye, bir perde, bir çatal, bir taş, bir kadın küpesi..Muazzam, hatta şaşırtıcı bir güce sahip.”
Böyle demiş vakti zamanında Carver. Bakın bu benim önünde eğildiğim tek simya. Çünkü sadece kurşun kalemle yapılıyor.
Ne yapmış Carver? Basit ama ayrıntılarına titizlikle kafa yorduğu sıradan nesnelere, sıradan insanlara şahsiyet kazandırmış.
Küçük şeylerin nasıl da mucizevi olduğunu mu anlatmış? Hayır, yok öyle bir şey, mucize falan yok bu kitapta. Küçük şeyler hala küçük. Ya da boyları derine derine uzuyor. (Belki Carver’ı Carver yapan da budur, bilemiyorum.) Ama küçük şeylerin içine, üstelik kesin bir dil kullandığı halde, belirgin olmayan bir şeyler bırakmış. Bir şeyi bekliyormuşuz gibi hissettiren bir içlik, bir şeyler tarafından tehdit ediliyormuşuz gibi hissettiren bir hırka, meraktan bir manto giydirmiş öykülere.
Metinlerin sonu asla doruk noktasında bırakılmamış. Karakterlerinin kaderlerini değiştirecekmiş gibi yapıp yan çizmiş, her şeyi olduğu gibi bırakmış. Raymond ya çok umutsuz ya da çok gerçekçi bir abimiz. Ya da derdi karakterlerini değil de okurunun bakış açısını değiştirmek.
Velhasıl, şaşırdım, bayıldım, hayran oldum. Katılmayı çok istediğim bir atölye için yeniden okuyacak olmanın sevinciyle.. Görüşelim Carver
