M. Özgür Mutlu, karakterlerinin iç ve dış dünyasına tümüyle hakim olup derinden, fakat o derinlikle okuru boğmadan yazan bir yazar. Üçüncü kitabı olan ve Sel Yayınları’ndan 2018 yılında basılan “Dünyanın Çivisi” kitabında Mutlu’nun üslubunu iyi anlamda basit tutması, öykülerindeki konuların daha fazla öne çıkarak okuru olay akışında tutmasına olanak tanımış. Her öyküde sivrilen bir duygunun bazen kenarından gezinerek, bazense tam göbeğinden akışı sürdüren yazarın, kurgu hakimiyetinin bir okur olarak tam yerinde olduğunu düşünüyorum.
“Dünyanın Çivisi” kitabında 5 öykü bulunuyor ve konular tek karakter üzerinden ilerliyor, son öykü olan “Su Üçlemesi”nde ise, aynı konu 3 farklı karakterle akıyor. Açıkçası, olaylar karşısında karakterlerin farklı tutumlarını izlemek oldukça keyif verdi, çünkü aslında her durum bir “karakter meselesi”ni ele alarak, karakterler arası geçişlerdeki duygudurum farkını da yansıtıyor. Ayrıca, Su Üçlemesi’nde ele aldığı konunun özellikle ilk karakterin hikayesiyle olan bağlantısı üzerine de merak yarattığını ve daha uzun olsa okutacak noktaya getirip orada bıraktığını da söyleyebilirim.
Kitaptaki en sevdiğim öykü, “Biladerler Birahanesi” oldu. Öykü boyunca karakterle geliştirilen empati duygusuna merak da ekleyerek öykünün sonuna kadar taşıması ve sonunda ise tüm o duyguları olduğu yerde noktalamasının, yazarın okuyucu ile olan ilişkisindeki çizgiyi de hissettirdiğini düşünüyorum. Nihayetinde öyküler, yazarın kaleminden çıkan kadar, fakat bu noktada yazar, bu gerçeği öyle olağan bir serimin ardından hissettiriyor ki, okuyucuya o sonu saygıyla kabul etmek düşüyor.
