Hukuk Felsefesinin Prensipleri
Georg Wilhelm Friedrich HegelEn Beğenilen Hukuk Felsefesinin Prensipleri Sözleri ve Alıntıları
En Beğenilen Hukuk Felsefesinin Prensipleri sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Hukuk Felsefesinin Prensipleri kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Minerva'nın baykuşu ancak gün batarken uçmaya başlar.
Çocukların cezalandırılmasındaki amaç, adaletin adalet olarak yerine getirilmesi değildir, daha çok sübjektif karakterdedir, soyut ahlâklılığa aittir, henüz tabiatın örtüsüne bürülü bir özgürlüğü kullanmaktan onları vazgeçirmek ve bilinç ve iradelerindeki evrenselliğin meydana çıkmasını sağlamaktır.
Sayfa 182 - SümerKitabı okudu
Keza, akli prensibin objektifliği olarak devlet'te sorumluluğun tespiti hususundaki hukukî karar, bireyin bir şeyi kendi aklına uygun bulup bulmamasına, haklı da haksız, iyi ya da kötü hakkındaki sübjektif takdirine yahut kendi kanısını tatmin için gösterdiği gerekçelere asla itibar etmez. Bu objektif alanda, takdir hakkı ancak yürürlükteki hukukta kendini gösterdiği şekliyle meşru ya da gayrimeşru olan şey için geçerlidir ve en elemanter anlamıyle sınırlandırılmıştır: meşru ve, dolayısıyla, mecburî olarak bildirilen şeyin bilgisi. Devlet, kanunların aleniliği ve ortak örf ve âdetler yoluyla, takdir hakkının formel yanını ve ahlâklılığın bu aşamasında süje için hâlâ muhafaza etmekte olduğu olağanlığını ortadan kaldırır.
Sayfa 142 - SümerKitabı okudu
Süjenin, eylemi spesifik karakteriyle, yani iyi ya da kötü, meşru ya da gayrimeşru determinasyonu içinde bilmek hakkı, çocukların, eblehlerin ve delilerin sorumluluğunun azalması veya büsbütün ortadan kalkması sonucunu doğurur. Ancak, bu durumları [çocukluk, eblehlik, delilik] veya bunların sorumluluk derecelerini kesin olarak belirlemeye imkân yoktur. Fakat, bir anlık göz kararması, ihtirasın kışkırtması, sarhoşluk ya da, kısaca, duygularına kapılmak dediğimiz şey (çaresizlik hakkı'nın doğmasına yol açan dürtüler dışında, S 127), bir suçun isnadı, spesifik karakteri ve derecesi söz konusu olduğunda, suç sâiki olarak nazara alınamaz ve bu gibi durumlara, suçlunun suçunu ortadan kaldıran şartlar gözüyle bakılamaz; yoksa bu, suçluya karşı, onun insanlık hak ve onuruna yakışır bir davranış olmazdı (karş. S100 ve S 119 [120], R). Çünkü insan soyut, gelip geçici, bölük pörçük bilgiye sahip bir varlık değil, fakat mahiyetçe evrensellik istidadı taşıyan bir varlıktır; onun öz tabiatı budur. Bir kundakçı, yağlı bezinin değdiği küçük bir ahşap düzeyi tutuşturduğunda, sadece bu küçük düzeyi tutuşturmakla kalmaz, aynı zamanda onda içerilmiş bulunan evrensel'i, yani bütün evi de tutuşturmuş olur. Tıpkı bunun gibi, kundakçının kendisi de, bir süje olarak, bu ânın oluşturduğu izole bir noktadan, yahut intikam hırsının izole bir durumundan ibaret değildir. Eğer böyle olsaydı, ikide bir kapıldığı azgınlık nöbetlerinin doğurduğu tehlikeden ve güvensizlikten ötürü kafası ezilecek bir hayvandan farksız olurdu.
Sayfa 142 - SümerKitabı okudu
Halbuki, devlet hizmeti, bilâkis, bireysel ve keyfi tatminlerin, sübjektif gayelerin feda edilmesini ister ve, buna karşılık, bu tatminleri, vazifenin yerine getirilmesinde, ama yalnızca bunda bulmak hakkını bireye tanır. Devletin prensibini oluşturan ve onun iç istikrarını meydana getiren, özel menfaat ile genel menfaatin birliği işte burada, bu olguda yatar (S 260).
Sayfa 283 - SümerKitabı okudu
Nihayet, sübjektif kanı, açıktan açığa hak ve vazifenin normu olarak alınır ve bir eylemin ahlâkî karakterini, bir şeyin hak olduğu inancının belirlediği ileri sürülür. Burada da yine istenen iyiliğin hiçbir muhtevası yoktur; yalnızca inanç prensibi, bir eylemin iyilik kategorisi kapsamına sokulmasının süjeye ait bir iş olduğunu ilâveten bildirmektedir. Bu durumda, ahlâkî objektiflik, görüntüsüne varıncaya kadar, tümüyle ortadan kalkar. Böylesi bir doktrin, doğrudan doğruya, daha önce de sıkça andığımız bir sözde felsefeye-hakikatin bilinmesini imkânsız gören bir felsefeye- bağlıdır (oysa, pratik esprinin hakikati, onun rasyonelliği- dir ki, kendisini gerçekleştirme süreci içinde, ahlâkın kanunlarını [emirlerini] oluşturur). Hakikatin bilgisini, sırf bir görünüşten ibaret saydığı bilgi sferini aşan boş bir iddia olarak gören bu çeşit bir felsefe, elbette ki eylem konusunda da görünüşü bir prensip haline getirecek ve, böylece, ahlâklılığı bireyin kendi hayat teorisine ve kişisel inancına indirgeyecektir. Felsefenin böylece içine düştüğü aşağılık durum, ilk bakışta şüphesiz aşırı bir ilgisizlik sonucu olarak, birtakım fuzulî akademik gevezelikler sınırını aşmayan bir olay olarak görünür; ama, zamanla bu görüş, kaçınılmaz bir biçimde, bir ahlâk anlayışına dönüşür, felsefenin esaslı bir bölümü halini alır; ve işte ancak o zamandır ki, bu gibi teorilerin hakikî anlamı ilk kez realitede kendini gösterir ve onun tarafından anlaşılır.
Sayfa 156 - SümerKitabı okudu
Fichte’nin belirttiği gibi
“güven ve sadakat bu dünyadan kaybolmuştur”
Sayfa 17 - Sümer YayıncılıkKitabı okudu
Keza, akli prensibin objektifliği olarak devlet'te sorumluluğun tespiti hususundaki hukukî karar, bireyin bir şeyi kendi aklına uygun bulup bulmamasına, haklı da haksız, iyi ya da kötü hakkındaki sübjektif takdirine yahut kendi kanısını tatmin için gösterdiği gerekçelere asla itibar etmez. Bu objektif alanda, takdir hakkı ancak yürürlükteki hukukta kendini gösterdiği şekliyle meşru ya da gayrimeşru olan şey için geçerlidir ve en elemanter anlamıyle sınırlandırılmıştır: meşru ve, dolayısıyla, mecburî olarak bildirilen şeyin bilgisi. Devlet, kanunların aleniliği ve ortak örf ve âdetler yoluyla, takdir hakkının formel yanını ve ahlâklılığın bu aşamasında süje için hâlâ muhafaza etmekte olduğu olağanlığını ortadan kaldırır.