Bir çocuğun yaşadığı suçluluk duygusunun sebep olduğu travmalar sonucu, zihninin ona kurduğu tuzakların ve korkularının anlatıldığı eseri ben beğenerek okudum. Bir insanın aklının karanlık sokaklarında nasıl bilinçsizce dolaştığını, kendi dünyasında var olan bilinçaltına attığı korkuları su yüzüne çıktıkça onları nasıl kullandığını fark etmeden, gerçek ve sanrılar içinde yaşamanın zorluklarını, etrafındaki olayları tamamen kendi iç dünyası ile özdeşleştirip, kayboluşunu, insanlardan korkarken aslında en çok kendi hapsolmuş duygularını nasıl baskıladığını, bir obje ile gerçekliğe döneceğini okumak, beynimizin ne kadar sır dolu olduğunu Wulf Dorn bu kitabında da okuyucuya aktarabilmiş. Eksik olan tek şey gerilimdi. Kitap sanki sessiz bir sahilde ara ara dalgaların kayaya vurmasının sesi kadar gerilime sahipti...
Simon, taburcu edildiği hastaneden halasının yanına yerleşmek zorundadır çünkü ebeveynlerini bir trafik kazasında kaybetmiş ve suçluluk duygusu ile savaşmak zorunda kalmıştır. Kendini ne kadar yabancı hissetse de gidecek başka bir yuvası olmadığının bilincindedir...
Simon, kaybettiği ailesinden geriye kalan ağabeyi Mike'ı kaybetmek istemiyor bunun içinde onun sadece kendi etrafında olmasını istiyor. Mike'ın söz verdiği gibi "her zaman yanında olacağım ufaklık" olmak ve onun kendi hayatında ve etrafında olmasının ne demek olduğunu anlamasını yoksa hayat ve travmaları ile başa çıkamayacağını bilmesi için elinden geleni yapmaya çalışıyor...
Kitabın ilk satırlarından itibaren nasıl biteceğinin tahmin edebiliyorsunuz diğer eserlerine göre daha az gerilmiş olsam da kitap beni içine çekmeyi başardı...
