Zolanın fazlaca kurcaladığı ve sanatsal göndermelerden başını kaldırıp muazzam psikolojik potansiyeli olmasına karşın konuya bir türlü derinlemesine giremediğini düşündürten romanı.
Ana tema; devamlı bir esrimenin buğusuyla gözleri görmeyen insanın düşeceği kör bir kuyunun dibinde onu bekleyen şeyler. Yazar, romanın mesajını, her ne kadar işçinin daha ahlaklı olmasını istemesi üzerine kurmuş olsa da, roman baştan sonu belli olan bir serimle ilerlerken, gelişmeler okuru hayrete düşürmekten uzak.
Meyhane kafa karışıklığını, işçilerin Louvre ziyareti, dönemin siyasi çalkantılarının ancak suya yazılmış gibi görünen eleştirileri, romanın bitmeyen ve artık istenmeyen alkolizm karşıtı öğütleri ve insanın onurunun un ufak olduğu noktaya nasıl ulaşacağına yönelik rehberliğinden alıyor. Kitapta hem öne çıkan bir karakter var hem yok. Bazı karakterlerin gerektiğinden fazla tekrarlı hayat döngülerine, merak edilen başka karakterlerin birden sona bağlanmadan bırakılan öyküleri eşlik ediyor. Bu bakımdan - sanatsal yönü bir tarafa- ölçülü ve dengeli bir eser olduğunu söylemek güç.
Zola’nın eserlerini okuma listesine alacakların Meyhane’yi, Germinal ve Hayvanlaşan İnsan’ın önüne koymaları, yazarın hem kurgusal bütünlük anlamında hem naturalizm akımındaki ilerleyişi hem de karakterleri ve olayları betimleme gücündeki artışı gözlemlemeleri açısından faydası olacaktır.
