Neredesin arkadaşım, nereden gelip nereye gidersin? Nerede yaşar, nerede yer içer, nerede gülersin?
Yaşar Kemal bu eserde bulunan yazıları şöyle tanımlıyor. “Öylesine sevinçliyim ki yazdıklarımdan, örneğin çok iyi bir roman yazsaydım bu kadar sevinmezdim. Çünkü burada verdiklerimi, insanoğlunun gerçeğine bütün yaptıklarımdan daha yakın. Öyle geliyor bana.”
Sokak çocuklarıyla yaptığı konuşmaları içeren bu eserde onların hikâyelerine ortak olan Yaşar Kemal, korkunç bir oyuna benzetiyor hayatlarını. Annesiz, babasız, sevgisiz, aç, susuz sokaklarda büyüyen, büyümek zorunda kalan bütün çocukların dili olmuş bir eser. Her çocuk farklı bir hikâye ile üzüyor, buruk bir gülümseme bırakıyor ardından.
Bu arkadaş kelimesi de çocuklardan birinin hikâyesinde geçiyor. Yaşar Kemal ile arkadaş olan Metin’in hikâyesi. Belki arkadaşlarından başka kimsesi olmadığı için bu kadar candan arkadaş diyor.
“Bak arkadaş,” dedi. “Ben bir yuvasız kuşum. Adım Metin. Metin bile benim doğru dürüst adım değil. Kaç yaşında mıyım, onu da bilmiyorum, nasıl görüyorsan, o yaştayım. Nereden mi geldim, hiçbir yerden, ya da her yerden. Anamı, babamı mı soruyorsun, kardeşlerimi bacılarımı mı, bütün insanlar. Bundan dolayı bana gücenme, işte ben gördüğün gibiyim. İşte ben buyum. Ağustosta üşürüm, karakışta yanarım. Böyle doğmuş mendebur oğlu mendebur kişiyim. Şimdi anladın mı beni?” İşte bu alıntı her şeyi anlatmaya yetiyor.
Kısa ama bir o kadar etkileyiciydi. Bir de Yaşar Kemal’in kalemi olunca insan daha ne istesin. Herkese tavsiye ederim. Keyifli okumalar.
