-Artık anlamanın vakti geldi Mine.İçin zaten yanıyor.Söylemeyip içine attığın her söz birer odun parçası ve bu yangını büyütmekten başka işe yaramıyor.Konuş onunla.Söndür içini.
Özlemek ne kadar acı veren bir kelime. Bazılarımız yıllardır görmediklerini özlüyor bazıları eski benliklerini özlüyor ve kim bilir bazıları özlemeyi özlüyor. Sadece bir kelimede bile acı, gözyaşı, hüsran ve daha fazlası var. Eski benliğimiz, hayatımız, hayallerimiz... Birer mazi olarak kalması ne kadar acı verici değil mi? Her özlemek kelimesini duymak ruhumuza daha zarar veriyor gibi, nefes alamıyormuşuz gibi, ağladığımız anlaşılmasın diye tuttuğumuz nefesimizde boğulmak gibi... Ve işte sırf bu yüzden bağlanmak hata gibi gelir bazı zamanlar. Yüreğimiz fısıldar bazen "Ya o da giderse.. Ya o da gider de yine acı çekersen.. Ya hayallerin yine hayal olarak kalırsa.." işte o zaman bile bağlar bazen insanlar ama sonuç yine aynı olur biz bağlanırız onlar gider ve biz yine acı çekeriz yüreğimizi yine bir bataklığa bırakıp yüreğimizin battığını izlercesine acı çekeriz...
"Özlem dünyanın en büyük acımasızlığıydı.."