Safran Sarı Yeni Yalan Zamanlar 3 İnci Aral
(Tanıtım Bülteninden)
İnci ARAL'ın "Yeni Yalan Zamanlar" adını verdiği üçlemesinin 3.kitabı "Safran Sarı".Mor" ve "Yeşil" romanlarında da işlendiği gibi,üçlemenin adından da anlaşıldığı üzere;modern hayatın getirdiği yitirilmişlikler,büyüyen kentlerle birlikte küçülen ve yalnızlaşan insanlar,özgürlükle özdeşleştirip bedensel yozlaşmayı tetikleyen kimliksiz bedenler,ucuz ve ruhsuz ilişkiler şeklinde benzer birçok cümleyle aynı kapıya çıkacağım bir kitap "Safran Sarı".
İnci ARAL'ı sevmeme rağmen,bu üçlemenin üçünde de aynı nefes darlığını hissettim.Bitsin istedim.İçinde yaşadığımız hayattan iz bulalım bulmayalım;insana en basit,en ucuz,en aciz taraflarından bakmak yorucu.İnsana aklından,ruhundan,mucizevi yanlarından bakmak özlemini duyuran bir kitaptı.
Yaşar KEMAL'in dediği gibi:''İnsanların insana güveni kalmayacağına,bu dünyada güvenilir bir insan bile olmayacağına insanların inanması;insanlığın ölümü demektir...''
insan hayatının belli dönemlerinde ve yol ayrımında kendini kontrol etmeli ve kendini hesaba çekmelidir..yoksa bu romandaki karakterler gibi ya escort ya hırsız ya da bir jigolo olur çıkarsınız..
dilini,anlatımını,tarzını çok beğendiğim kitaplardan biri.duygular o kadar güzel ve etkileyici anlatılmış ki kitaba başlamamla bitirmem bir oldu.tadını çıkararak okumadığıma yandım.
3 farklı hayat, ayrı ayrı ve çakıştığı bölümlerle anlatılmış. Beni çok sarstığını, çok etkilediğini söyleyemem. Benzer birçok roman, yazı okuduğum hissine kapıldım sıklıkla.
Kitaptan 10 Alıntı
Bu kez farklı olacağı umudu değil miydi yeniden sevmek? Olmayacağını bile bile, umutsuzca tutulmak değil miydi aşk?
Safran Sarı, İnci Aral (Sayfa 119)
İnsanı anlayabilmek için en derin yerlerine kadar kazımak gerekiyordu. Kazımak, kazımak ve kazımak...
Kader ve kolaycılığa terkedilmiş hayatların içinde ekmek kendiliğinden acılaşıyordu. Adım attığın yerde ayağını kesiyordu yanlışlıklar, cam kırığına başmışsın gibi.
bir şeyleri fark edebilmek, uyanabilmek için değişik durumlar, bakış açıları ve yorumların bir araya gelip bir bütünlük oluşturması gerekiyordu bazen. Tıpkı bir sözcüğün anlam kazanabilmesi için ilk heceyi tamamlayacak başka heceler, sesler, işaretler gerekmesi gibi.
İnsan bir yerden yola çıkıyor, umutla belli bir yöne doğru yürüyordu ama aynı yerde çakılıp kalması mümkün olmuyordu. Hayat süreçlerden oluşuyordu. Belirleyici olan buydu. Bir şeyler başlıyor sonra bitiyordu.
Utanç, diye düşündü, genel kabul ve inanışın dışına çıkıp görünür olduğumuzda kapıldığımız, öğretilmiş bir duygu.Utancı yaratan şey başkalarının yargı ve gözleri.
Ayrıca her durumda seçme şansımız olmayabilir. Bazen en iyi çözüm için yalnızca rıza göstermek zorunda kalırız.
Yaşamak tek ve tam sayfa bir bilmece değil, içinde sayısız acı ve hikaye barındıran yanardöner bir zardı. İnsanın bakış açısına, seçimlerine ve bilek gücüne göre rengi, şans sayısı durmadan değişen kocaman bir zar.
Bir kadın bu tür eksikliklerin hepsini görmezden görüp yine de sevebilirdi bir adamı.Hiçbir mantıklı neden olmadan kirli donları, horlaması, takma dişleri, taşralılığıyla ama özüyle , o olduğu için çılgınca sevebilirdi. Öz ille de karşı tarafın sahip olması gereken bir şey değildi ayrıca. Bizimle ilgiliydi.
Yasalara ancak istisnasız herkese uygulanır oldukları zaman uymak gerektiğini ileri sürerdi dayısı. Var olan ama yalnızca güçsüzlere uygulanan yasalar ister istemez kaçaklar yaratıyordu.Çoğunluğu oluşturan bir kurbanlar ve mağdurlar ordusu için kaçınılmazdı yasa dışına çıkmak.
