Sait Faik'in on dokuz kısa hikâyeden oluşan kitabı. Yazarı her ne kadar şiir kitabıyla tanımış olsam da hikâyelerini de çok başarılı buldum. Geçen günlerde okuduğum Anton Çehov'un Pahalı Dersler kitabındaki tarzına da çok benzettim.
Hikâyeleri okurken şunu anımsadım, küçükken bir sahil kenarında ya da bir meydanda oturduğumuzda hep insanları izlerdim, kafamdan hepsine birer rol biçer kıyafetlerinden, seslerinden, miniklerinden küçük hikâyeler yazardım. Sait Faik'in hikâyelerinde şiirlerinde de bunu hissediyorum, sanki etrafıma baksam herhangi bir karakterine rastlanacağım.
Hikâyelerinde gerçek yaşamından izlere rastladığım yazar öfkelerini, sevinçlerini, yaşamın dişlileri arasında ezilenleri, fakirlik yüzünden toplumdan dışlananları, toplum çarkının dışına atılanlara kurguladığı akıcı ve sade dille aktarmış. Hikâyelerinde toplumdaki sosyal olaylara özellikle de yoksulluğa, eğitimsizliğe dikkat çekmiş olması da çok tanıdık ve bizden hissetmeme sebep oldu.
