Evet, sadece ana. Ama ''Şiirimizde Ana''. Öyle sanıyorum ki antolojiler konusunda her zaman
yaşanan kavgaya artık son veren bir ilk kitap Şiirimizde Ana. İlk baskısı 1967 yılında yapılan,
toplam sekiz baskı gerçekleştiren eser, bir antolojinin ulaşabileceği en yüksek baskı sayısıyla da
rekor kırmış durumda.
Yavuz Bülent Bâkiler üstadımızın uzun yılların ardından yeniden yayımladığı antolojinin hikâyesi,
buruk bir anıya dayanıyor aslında. Birazdan döneceğiz bu anıya… Fakat belirtmek gerekir ki üstadın
bu çalışmasından önce veya sonra elbette anneye münhasır yapılan çalışmalar mevcut. Örneğin Arif
Ay, Hasan Ali Kasır, Sadık Karagöz, Abdülkadir Sarıkamış, Sevinçhan Oyman bu alanda
aklıma ilk gelen isimler. Oldukça titiz bir inceleme neticesinde kitaba dahil olan şiirler, şairinin
siyasî kimliğine, düşünsel arka planına bakılmaksızın salt ‘anne’ ekseninde, sanatı baz alınarak
değerlendirilmiş. Tabi bu doğrultuda hareket edilerek ideolojinin yavanlaştırdığı veya ötekileştirdiği
türden bir handikap yaşanmamış.
Bu elbette takdir edilmesi gereken bir tutum aynı zamanda. Yıllar yılı sıradan sayılabilecek
meselelerde at gözlüklerinden kurtulamayan bir edebiyat anlayışının, sol veya Marksist literatürde
yer tutan kalemşorların, Türkçenin en güzel ‘anne’ şiirlerini yazan Müslüman şairlere karşı bu
refleksini anlamak gerçekten güç. Aslında güç değil ama entelektüel namus yeniden sorgu kapsamına
alındığı vakit durum daha sarih bir biçimde anlaşılabilecek.
