Sitem Ahmed Günbay Yıldız
(Arka Kapak)
Kitaba attığım tarih 11 Aralık 1983.Okumadığım hiç bir kitaba tarih atmam,sayfaları karıştırırken çok şaşırdım hiç bir not almamışım,ne kadar kendimi zorlasam da kitaba dair hiç bir şey hatırlayamadım...
Sizler de böyle durumlarla karşılaşıyor musunuz?
Hayatın zorluklarına karşı tek başına çabalayan, tırnaklarıyla kazıyarak bir yerlere varmaya çalışan, aynı zamanda yokluk çaresizlik nedeniyle başkalarına verilen kardeşini bulma çabası içindeki çaresiz bir çocuğun yaşam mücadelesini anlatan çarpıcı, etkileyici bir eser.
Sınavlar biz doğarken başlar ve biz ölene kadar devam eder..Bu konuda bize yardımcı bir çok etken vardır. buna önce akıl sonra aklına ve duygurınıza hükmedecek tanıdıklar.. ve en önemliside var olma mücadelesi yaradana karşı...
"Dikenler olmasa güllerin kıymeti bilinmezmiş..."
Ferhat ve Bahar isimli ikiz kardeşin; öksüz ve yetim kaldıktan sonra verdikleri yaşam mücadelesini anlatıyor. Yaşamlarının her karesi sitem dolu anlardan mevcut olan bu kardeşler verdikleri sınavlardan başarılı çıkabilecekler mi? Hayat onlara nasıl bir son hazırladı acaba? Okuyarak bu soruların cevaplarını bulabilirsiniz. Okurken kendi hayatımızdaki hikmetleri de sorgulamamıza neden oluyor herkese tavsiye ederim.
İki gün içerisinde okuyup beğenmediğim bi kitap.
Tavsiye edilmez bildiğin yeşil çam senaryosu..
Kitaptan 19 Alıntı
İnsanlar bilmediklerin bir şeyin düşmanıdır. Dilerim siz de onlardan olmayın. İnsanlara bırakılan kataloğa Kur'an-ı Hakim'e müracaat ediniz... Onu inkâr kimseye bir şey kazandırmaz.
Sitem, Ahmed Günbay Yıldız (Sayfa 76)
Birincisi güzellik. İkincisi zenginlik. Bunların her ikisi de insanın kendisinde olmasını istediği şeylerdir... Fakat ikisinin de taşınması zannedildiği kadar kolay değildir.
Dünya bir kişiye fazla, üç kişiye az.
Damarlarındaki kan, devrini artırırken, vücudu alevler içinde yanıyordu... Gözlerini bir kaç kere kırpıp açtı...
Gözlerinin nemlerini sile sile yerlerinden kalkıp, abdest aldılar. İki kardeş en acılı günlerinde bile Yaratanın huzurunda durup, el bağladı. O yere, göğe, arşa,kürsiye sığmayan sonsuzluğu kalplerine sığdırmaya çalışıp yakardılar. Çünkü ondan gelen acıların çaresi, O'na sığınıp, ona güvenmekle azaltılabilirdi...
Gidiyordu... Arzın o ağır yükü omuzlarını düşürmüş, ışıkları giderek çekilen gözleri, dünyaya sitemle bakıyordu...
Artık o berrak göklerin billur ışıkları bile, kararan bahtını aydınlatmaya yetmiyordu...
Mânâdan ayrı kalan madde felakettir.
... bizde insanın insana olan sevgisi sınırlıdır. Sonsuzluğa uzanan tek sevda Allah sevgisidir. Hem inanmış insanların sevgisi başka türlü olur. Haya sahibi, edeplileri tercih ederler.
- Bugünün insanı, diye sızlandı... Kendi yıkılmışlığına, kendi perişan haline, başkalarına ağlayabildiği kadar ağlayabilseydi, Allah'ın rahmetinden ümit edilirdi ki Mevlâ bu insanların ceyhun ettiği gözyaşlarını, onların yeniden hayatlanmasına yeni bir baharda, nesvünema bulmasına sebep teşkil edecekti.
İnsan... Şuurunu kaybeden insan kendisine dönmeyi başarabilseydi, bütün sadakatıyla Mevlâ'ya teveccüh edebilseydi, bir noktada ilâhi duygular galeyana gelip, kendisi için gözyaşı dökebilseydi... Kimbilir, belki Mevlâ bizlere acırdı, affederdi. Fertleri perişan, aileleri harap olmus bir cemaat halinden kurtulabilmemize yardımcı olurdu..
Rüzgar olarak beni cemiyetin arasına ekenler, bir gün fırtına olarak biçeceklerini bilmeleri gerekirdi..
