"Ben kendi içimde çok iyi biriyim azizim; tek sıkıntı, kendi içimde olmam."
Otuz kimsesiz çocuğun yetimhanede damgalanıp kaderlerinin belirlenmesiyle olaylar başladı.
Hepsi damgacının peşinde olduğu av iken; bir anda avcı durumuna düştüler. Mücadele ettiler, kayıplar verdiler, ihanete uğradılar, birbirlerine güvenmeyi öğrendiler, sevdiler, acı çektiler, ağladılar ama en çok birbirlerine aile oldular.
Yılın son kitabı diyelim o zaman.
Bir seriyi daha bitirmiş olmanın hüznü ile yazıyorum. Maral Atmaca’nın samimi anlatımını okumak çok güzeldi. Aslında içim o kadar buruk ki çünkü bu kitapla ve içindeki karakterlerle öyle bir bağ kurmuşum ki veda ettiğim için çok üzgünüm. Ama yazar yerinde bir son yapmış. Bütün karakterleri hissederek okudum. Ne düşünüyorlar ne hissediyorlar. Tek tek yaşadım. Seri boyunca bütün olan biten yapboz parçaları serinin son kitabında birbirine oturdu. Hele o son o kadar güzeldi ki tekrar tekrar okudum. Farklı bir seri oldu benim için ve yeri de kalbimde her zaman farklı kalacak ayrıca şundan eminim ki tekrar tekrar okuyacağım bir seri. Sıkılmak mümkün değil. Eğlence, korku, heyecan, aksiyon, gizem, kaos ne ararsanız kitabın içerisinde var. Rahat ve keyifle okuyacağınız bir seri. Yarasalar, kiraz çiçekleri, siyah kediler benim için artık çok çok başka yerdeler. Karakterlerin hepsini çok özleyeceğim.. Alaz'ı, İshak'ı ve Kuzey'i.. Hakan'ı, Yiğit'i, Sedef'i.. Hepsi kalbimde yer edindi.
