Alıntılarken hiçbir yerini es geçemezdim...
Gün ışığı balkonu yaldızlarken Asterin sadece Manon'ın işitebileceği bir sesle "Cesedimi kulübeye geri götür," dedi.
Manon'ın göğsünün içinde bir şey kırıldı; öyle fena kırıldı ki sesini işitebileceğini düşündü.
Asterin tek söz söylese kendi postunu kurtarmaya yeterdi. Manon'ın sırlarını, ihanetlerini ortaya döküp özgürlüğüne kavuşabilirdi. Yine de sağ kolu tek kelime etmedi.
O an Manon itaatten, disiplinden ve gaddarlıktan daha önemli güçler olduğunu anladı. Ruhsuz doğmadığını; kalpsiz doğmadığını da.
Zira her ikisi de kılıcını Asterin'in boynuna indirmemesi için yakarıyordu.
Manon, Asterin'in çevresinde yarım daire oluşturan On Üçler'e baktı.
Birer birer iki parmaklarını alınlarına götürdüler.
Bir Cadı Kraliçe'yi onurlandırmak için yapılan bir hareketti bu.
On Üçler'in yüzlerinde bağışlayıcılık vardı. Bağışlayıcılık, anlayış ve körü körüne itaatten uzak; acılar ve savaşlarla, ortak zaferler ve yenilgilerle dövülüp şekillenen bir sadakat. Daha iyi bir yaşam, daha iyi bir dünya ümidiyle de.
Nihayet Manon gözlerini Asterin'in gözlerine çevirdi. Şimdi sağ kolunun yüzünden aşağı yaşlar süzülüyordu. Korku ya da acıdan değil ayrılıktan akan gözyaşları.
Bir an için Manon kuş yuvasındaki o gök mavisi kısrağı, asla geri dönmeyecek bir biniciyi bekleyip duracak olan ejderhayı düşündü.
Elleri titreyen Asterin parmaklarını alnına bastırıp uzattı. "Halkımızı eve döndür Manon," diye fısıldadı.
Manon önce Sorrel'un gözlerine sonra Asterin'in gözlerine baktı. Ardından On Üçler'ine son emrini verdi.
"Kaçın."
Manon Siyahgaga dönüp Rüzgârın Satırı'nı büyükannesine indirdi.
Sayfa 172Kitabı okudu
Korku imparatorluğu ve Korku imparatorları...
"Korkan bir insanı kontrol etmenin yolu, ona güven vermektir.Yani,senin katilinin yapacağı budur.Babam ordudaydı ve
eğitmenlerinden birisi ona hep şöyle dermiş: 'Düşmanına hep bir kaçış yolu bırak.Onu hiçbir zaman köşeye kıstırma.Bir
fare bile,köşeye sıkıştığında şiddetle karşı koyar.' "
"...ün: sahip olunacak en kötü araç ama eğer ondan kaçamıyorsan onu kullanmayı öğrenmelisin."
"Anlıyorum, efendim," dedi Cheris. Anlamıştı. Jedao'ya boşuna silah dememişlerdi. Silahlara duyulan korku da aslında bir silahtı.
İhtilaller geçirmiş, evlere kapatılmış, işkence edilmiş, fikirleri biçimlendirilmiş insanların korku imparatorluğu süren devletin araç gereçleri haline getirilmişi. Siyasal İslamcılık oynamaya devam edenler için farklı tüm fikirler komünistlik yaftası yiyordu.
Korku kimi zaman topuklarımıza kanat takar, kimi zaman da ayaklarımızı yere çiviler:
İmparator Theophilus'un başına geldiği gibi: Agarenlere karşı yitirdiği bir savaşta şaşkınlıktan donakalıp bir türlü kaçamıyormuş. Sonunda ordu komutanlarından biri gelip derin bir uykudan uyandırır gibi sarsmış onu: "Ardımdan gelmezseniz," demiş "öldürürüm sizi çünkü canınızı yitirmeniz esir düşüp İmparatorluğu yitirmenizden daha iyidir."
Sayfa 140
