Ben sana değil, hayalimdeki kadına aşığım...
Aslında hayali değil, ölen karısına... Hugues Viane ölen karısına o denli aşıktır ki, onu hep yaşamak için evinin her yerini eşini anımsatacak eşyalar ile dizayn eder. Hatta ölmüş eşinin saçlarını bile saklar. Bu eşyaları evin hizmetlilerinden bile kıskanır. Tek başlarına odaya girip toz bile aldırtmak istemez.
Gel zaman git zaman gözü ölü eşinden başka bir şey görmediği için, yolda yürürken bir kadın görür ve eşine çok benzetir. Her bakışı, mimiği, saçı, elleri... Her şeyiyle ölen eşidir. Eşi sanki ölmemiş de sadece küçük bir tatile çıkmış gibi gelir ona. Bir insan bir insan bu denli benzesin, hayretler içerisinde kalır.
Ama elbette biz okuyucular aslında işin gerçeğini Hugues Viane'den daha önce anlarız. Kadın ölen eşine benzememekte...
Güzellik görecelidir deriz ya, işte hüner bakan gözdedir. O gözlerin sahibindedir. Kişi nasıl isterse öyle görür, kişiyi aksine inandırmak çok zordur. Kişi anca kendi istediği zaman gerçekleri görür, başkaları istediği kadar uğraşsın, boşuna...
İçinde bol bol dönemin Brugge sokaklarından kareler, evler, kiliseler ve yapıların fotoğrafları da yer alıyor.
Özellikle aşktan gözü dönmüş okuyuculara tavsiyedir.
