“Kursak diye bir yer var. Heveslerim , hayallerim , sevdiklerim , hepsi orada...”
Başlangıçta ben de onunla birlikte gidiyor, işçilerin çalışmalarını izliyordum. Yeni bir yola girmeye, pratik işlere ilgi göstermeye ve elime düşen bu insan malzemesini tanımaya, çok özlenen sevinci tatmaya, sözcüklerle değil, insanlarla ilgilenmeye çalışıyordum. Romantik planlar kurmaktaydım; linyit işi iyi gitse de bir çeşit birlik kursak, bunda hepimiz çalışsak, her şey ortaklaşa olsa, hep birlikte aynı yemeği yesek, kardeş gibi aynı elbiseyi giysek... Kafamda yeni bir toplumu, insanların yeni ortak hayatının mayasını yaratıyordum.
Sayfa 72Kitabı okudu
Sen iğrenç kursak, sen ölümün rahmi,
Ey yeryüzünün en değerli lokmasını yutan sen!
"paslı bir elekmiş kursak
hüzünlerin geçtiği
heveslerin ve sevinçlerin kaldığı..."
Şener İşleyen
bir bahçe kursak,
bir merdiven dayasak diyorum gökyüzüne olmaz mı?
Şöyle bi uzansak...
Aslında şöyle bi uzansak, yer önemli değil kafa yanımızda sonuçta... Uyumak için değil, uyku zaten yok, tüm olan bitenler de uyuyarak tamir edilebilecek şeyler değil... Bi 'an'ı yaşıycam derken o anın içinde sıkışıp kalmadan şöyle bi uzansak... Uzanıp düşünsek, 'gerçekten önemli miydi?' bi sorsak kendimize, çoğu zaman önemli değildi... Belki içimiz geçer, uyuruz diye kursak alarmları yeniden kendimiz olabildiğimiz zamanlara... Uzansak, berbat hissettirse de gerçekliğin içinde... Şöyle bi uzanıp, kısa ve net olsak anlamaya çalışmayı da boşversek, 'bilmiyorum' diyip geçsek... Sürekli çabalamak iyidir demişlerdi, biz artık şöyle bi uzanmaları seçsek... 'Ne doğru?' ve 'ne beni mutlu eder?' arasında koşturup duruyoruz, o yüzden şöyle bi uzansak iyi gelecek aslında... 
Cem Güventürk
Bütün güzel şeyler kursak denen yerde tıkanıp kalıyor işte.
Bir düğüm daha atıyorsun, kursak denen dar ağacına, müebbete mahkum ettiğin hayallerinin gözleri önünde...
Tek C.
Gitmeyecekti. Onu buradan seyredecekti. Ne kadar bekleyeceğini merak ediyordu. Tramvaylar durup gidiyor, gene de durakta kalanlar oluyordu. Onu görür görmez başka türlü giyinmişti. Neredeyse tanımayacaktı, altında durduğu saate baktı: İkiyi yedi geçiyordu. Geç geldi diye kızdı. İyi ki gitmemişti. Yoksa dudaklarını da mı boyamıştı? Belli olmuyordu. Uzakçaydı. Bakınıyordu. Sonra ileri geri gezindi. Onunsa midesi ekşiyordu. Kursak kaynaması dedikleri bu olacaktı. "Gecikmesi bindiği taşıtın bir aksaklığından olamaz mı?" Saatin direğine yaslandı. "En kötüsü bile, yedi dakikalık bir kendine önem verdirme yapmacığı değil mi? Ya benim bu yaptığım? Düpedüz hergelelik!
Sayfa 65 - YKY
Kursak diye bir yer var.
Heveslerim, hayallerim, sevdiklerim,
Hepsi orada...
Can Yücel