- Geriyə dönməyi heç vaxt bacarmıram.
- Heç özünə də?
- Heç özümə də.
Dilerim Dubrovnik’te bir aşk ezgisi bir çellonun tellerinden yavaşça aşağıya kayar, ayaklarımızın ucundan geçer, kırgın sokakları aşar, rıhtımdaki tekneye biner; yeni boyanmış, hatta dokun bak, tam da kurumamış kızıl bir adaya gider ve ben seni öperim.
Dilerim Buenos Aires’te, Astor Piazzola’nın ruhu bandoneonunu omzuna asar, penceresinde yağmur
-Yaşamaq üçün daha nə qədər vaxtımız qalib? - Birdən Elana soruşdu.
-Ayıq sayıq olsaq, bir il, bəlkə də il yarım.
-Bəs olmasaq?
-Bircə yay.
-Gəl olmayaq.
-Yay elə qısadır ki.
-Belə de. Yay qısadır. Yay qısadır və həyatda qısadır. Bəs onu qısa edən nədir? Onun qısa oldugunu bilməyimiz? Məgər səfil pişiklər həyatın qısa olduğunu bilir? Bəs quşlar necə? Kəpənək? Onlar elə bilirlər ki, həyat əbədidir. Heç kim onlara bunu deməyib. Bəs bizə niyə deyiblər?
-Bu sualın cavabi çoxdur.
-Heç olmasa birini de.
-Onlardan biri - həyat əbədi olsaydı, dözülməz olardi.
-Fikirləşirsən ki, o cansıxıcı olardı?
Düz deyil. Başqa birini de.
-Həyatda bədbəxtlik xoşbəxtlikdən daha çoxdur. Onun əbədi olmaması sadəcə mərhəmətdir.
-Bütün bunlar yalandir. Bütün bunları ona görə deyirik ki, həyatın əbədi olmadıgını bilirik. Və heçnəyi tutub saxlaya bilmirik. Bunda heç bir mərhəmət yoxdur. Onu özümüz uydurmuşuq. Uydurmuşuq ki, ümid edək.
-Yenədə buna inanmırıqmı?
-Mən inanmıram.
-Ümidə də?
-Heç nəyə.
Sevgi olan yerdə adam çox sual verir və çox şey bilmək istəyəndə sevgi də çəkilib yox olur...
Akgün Akova – Ve Ağzın Uçar
Dilerim Dubrovnik’te bir aşk ezgisi bir çellonun tellerinden yavaşça aşağıya kayar, ayaklarımızın ucundan geçer, kırgın sokakları aşar, rıhtımdaki tekneye biner; yeni boyanmış, hatta dokun bak, tam da kurumamış kızıl bir adaya gider ve ben seni öperim.
Dilerim Buenos Aires’te, Astor Piazzola’nın ruhu bandoneonunu omzuna asar, penceresinde yağmur
seyirci-bir körlük vakası
SS adamları geçerlerken, bana meydan okuyan, öfkeli bakışlar attılar, mahkûm ise felçli gözlerle baktı bana, yardım dilenircesine bir hareket yaptı. İnsanlık kadar eski bir sahneydi bu önümdeki; iktidarın köleleri, kurbanları ve ebedi üçüncüsü; kendi güvenliğinden korktuğu için kurbanı savunmak adına parmağını oynatmayan, onu özgür kılmak için hiçbir girişimde bulunmayan, tam da bu sebeple aslında her zaman tehlikede olan seyirci.
Bunu deneyimlediğinizde mucize asla mükemmel değildir. Bunu yapan hafızadır.
Beni sev! Beni sev ve hiçbir şey sorma!
Ben kendimi kendimle sınırlıyorum. Bazen limanda aç bir şekilde beklerken kendimi kanser hastası olan başqa bir benle karşılaştırıyorum. Bu beni bir anlığa daha mutlu ediyor. Çünkü ben kanser hastası değil sadece açım.