Bununla birlikte, şu anda olduğum insanın bir yaradan doğmuş olduğunu söylersem bir ipucu vermiş olurum belki. Bu yara kalbe yürüdü . İnsanın geliştirdiği bütün mantık sistemlerine göre ölmüş olmam gerekirdi. Hatta bir zamanlar tüm tanıdıklarım benden umudu kesip ölü ilan etmişti, hayalet gibi dolanıyordum aralarında. Benden geçmiş zaman kipinde söz ediyor, bana acıyor, üstüme kürekle toprak atıp daha da derine gömüyorlardı. Yine de her zamanki gibi güldüğümü , kadınlarla seviştiğimi, yemeğin ve içkinin tadını çıkardığımı ve yumuşak yatağıma bir iblis gibi tutunduğumu hatırlıyorum. Bir şey beni öldürmüştü , ama yine de hayattaydım. Fakat ne belleğim vardı ne de adım. Zerre kadar umudum olmadığı gibi, en ufak bir pişmanlık ya da üzüntü duymuyordum. Geçmişim yoktu muhtemelen geleceğim de olmayacaktı; bana düşen yaranın oluşturduğu boşlukta diri diri gömülmüştüm. Yaranın kendisiydim ben.
Sayfa 121Kitabı okudu
Âlemin işi ibretten,hayretten ibarettir...hayret içinde hayrettir,hayret içinde hayrettir,hayret içinde hayret!
Birlikte yol al,ikilikten geç...bir gönüllü,bir kıbleli,bir yüzlü ol!
Söylediğin de sensin,bildiğin de sen.Kendini tanı;söylediğin,bildiğin şeylerden yüzlerce ilerisin!
insan mantık kadar duygudur. Yaşam yalnızca mantıktan oluşmaz, öyle şeyler vardır ki hiçbir anlamı olmamasına rağmen bizi mutlu eder...
Ey Tanrı,halbuki sen o kadar meydandasın ki bu yüzden adamakıllı gizlenmişsin...bütün âlem senin de kimse yüzünü görmedi gitti!