_Psişe, insan zihninin, bilincinin ve bilinç dışının tamamıdır. Galaksilerin ardında tanrıyı aramayı hayal edemeyiz. Her şey psişenin ürünüdür. Eski yunanca'daki psyche sözcüğü, "kelebek" anlamına gelir." Latince'deki animus ruh ve anima can, eski yunanca anemos rüzgar sözcüğüyle aynı köktendir.
_Vücudun merkezi de başta
Hiçbir şey değişmedi, Sevgili Bedrettin Cömert, hiçbir şey.!
*************************************************************
Bedrettin Cömert, yazları, Hacettepe Üniversitesi'nin dinleme yeri İnkum'a gitmeyi severdi; ''rahat ve ekonomik'' derdi İnkum için. ''Dinleniyorum, okuyorum ve hatta yazabiliyorum'' derdi. Dosyaları arasında, İnkum'da
Sayfa 31Kitabı okudu
Biraz uzun ama okunmaya değer
YARISI OLMAYAN ADAM -YILBAŞI ÇAVUŞ
Yazar: Ragıp Karadayı
NOT: Merhume Ayşe GÖNEN Hanımefendinin yaşamış olduğu hatıradan hikâyeleştirilmiştir…
***
Çocukluğumun ve gençliğimin geçtiği küçük ve şirin kazamızda huzur ve saadetle yaşayan, hâli vakti yerinde zengin bir aile sayılırdık. Memleketimiz; yedi düvele karşı mücadele ettiği büyük
Seneler önce bir cümle okumuştum;” Hayat 18 bilemediğin 20 yaşına kadar yaşadığındır ondan sonrası tutunma çabası.” diyordu. İnsan ne yaşarsa o yaşına kadar yaşar ve en güzel çağlarının olduğunun farkında olmadan yaşar. Sonrası tutunma, en sağlam yerini arama ve bulma çabası.
" Bir defasında Lolita, kendisine dönerek:
- Bir şey merak ediyorum, demişti. Ne diye böyle, sanki kitap okuyormuş gibi konuşuyorsunuz?
O da bu soruya cevap olarak:
+ Neredeyse tüm çocukluk yıllarım okumakla geçti benim, demişti. Sanırım bu, bir süre sonra kafamın içini kitap sayfalarına benzetti!
Lolita, bu sözlere karşılık:
- Lütfen, diyordu. Güzel bir şekilde konuşacağım kaygısıyla hareket etmeyin, içinizden ne geçiyorsa, onları söyleyin. Konuşurken öylesine düzgün ifadeler kullanıyorsunuz ki, insan, bunları ya bir kitabın ya da bir başkasının sözleri olduğunu düşünecek!"
Sayfa 188 - Dorlion YayınlarıKitabı okudu
"Oblomov, Olga'nın koyu gözlerine dik dik baktı. Şimdi de siz bana bir tuhaf bakıyorsunuz.
Gerçekten Oblomov gözlerini Olga'dan ayıramıyordu; ona gözleriyle değil, bütün düşüncesi, bütün iradesiyle bakıyordu. "Yarabbi, ne kadar güzel!" diyordu, içinden; "Insan nasıl bu kadar güzel olabilir? Bu beyaz ten, bu havuzlar gibi derin gözler, bu içlerinde ruhun ışığı parlayan gözler; insan, gülümsemesini bir kitap gibi okuyabilir. Ne güzel dişleri var... Hele başı... Omuzlarının üstünde ne güzel duruyor, bir çiçek gibi sallanıyor... güzel kokular saçıyor sanki. İşte, kalbim yerinde durmaz oldu gene... Yepyeni bir şeyler duyuyorum... Ah yarabbi, bakmaya doyamıyorum! Soluğum kesiliyor!"
Sayfa 244Kitabı okudu
