Birbirimize söyleyecek bir şeyimiz yok muydu? Neden? Neden uzun uzun dertleşmedik? Belki o zaman birçok şey başka türlü olurdu...
Zaman hapishanesinden kaçmanın bir yolu yok muydu? Ah, keşke tekrar en baştan başlayabilseydi! Ama nasıl? Nereden? Kiminle? Lou Salome’yle olmazdı. O özgürdü, istediği zaman onun hapishanesine girip çıkar ya da uçup gidebilirdi.
Ayrıntı Yayınları
Ve sonra bana bedenimin nerede olduğunu sordu. Ona, bedenin ne önemi olduğunu sordum. Dünyaya ait olduğunu gösterir dedi. Dünyaya ait olmadığımı hissetmemiştim o ana kadar. Şaşırmalı mıydım? Daha az evvel şehrin ufkunda gülüşlerim, sayıp döktüğüm hayallerim yok muydu benim? Şu çıktığım dik başlı yokuşlarda dünlerimin izleri yok muydu? Şimdi hangi vicdansızın oyununda ölüyordum ben? Yarınlarımı çalanlar kimler? Ben artık yokum! Güneşli günler göreceğiz diye kandırdığımız adam olacak nice çocuklar da yok artık.
Sayfa 27 - Sokak Yayın GrubuKitabı okudu
Hiçbir şey söylemeden, o da yatağın, doktorun bir ayağını çekerek kendisi için boşalttığı bir köşesine oturdu ve dinlemeğe (viyolon konçerto) başladı.
Neydi bu? Kendisine sorsalar, "şüphesiz dünyada en bağlı olduğum şeylerden biri" derdi. Fakat yine hiçbir şey söylememiş olurdu. İnsan talihinin bir remzi miydi? Bir şikayet veya tevekkül müydü? Hatıraların, gayri şuurun ışığında muzlim bir raksı mıydı? Hangi ölüyü çağırıyor, hangi zamanı diriltiyordu?
Yoksa sadece bir devin, insan kılığında, fakat insandan çok başka bir mahlukun içindeki kuvveti harcamak için hayatın dışında, kendi kendine didinerek kurduğu bir başka dünya mıydı?
Sayfa 364 - DÖRDÜNCÜ BÖLÜM: MÜMTAZKitabı okudu
Zaten birçok Türk evinde böyle bir suskunluk vardı, geçmiş konuşulmazdı.
Sanki o korkunç olaylardan söz etmek, her şeyi yeniden başlatacakmış gibi...
Türkiye’de hemen her konuda, her kurumda sorunların çözülmesinden çok üstünün örtülmesine
öncelik verilmesi, acaba bu alışkanlığın sonucu ortaya çıkan bir durum muydu?
Bu memlekette, Kürt sorunundan yoksulluğa, hemen her meselede bir görmezden gelme, yok sayma
alışkanlığı vardı. Bir muhalif kişi bunlardan söz ederse, sanki sorunları o yaratmış gibi ona öfke
duyulurdu. Farklı düşünmek, çok zaman düşman kabul edilmenin nedeni olurdu.
Toplum olarak, sessiz bir sözleşmeyle susma kararı alınmış, yaşananlar genç kuşaklara
aktarılmamıştı. Bu iyi miydi, kötü müydü bilemiyorum. Hiç kimseye düşman olmadan yetiştirilmiştik.
Bu işin iyi tarafıydı ama bir de geçmişimiz konusundaki korkunç cehaletimiz vardı.
Özdemir Asaf
"Ne zaman imkânsizi seversen, iste o zaman gerçek seversin."
Sevginin belki de gerçek anlami
imkânsizliktir.
Bu anlami bile bile yola gikmall insan. Çünkü birine kavusmak
umuduyla yalnizca sevilmez. Ona
dair bütün imkânsizligi da beraberinde göze alip öyle sevebilmeli insan.
Hem sevginin yarasi olmus olmasaydi, manas hic bu kadar derin olur muydu?
Leyla'lar, Asli'lar, Kerem'ler,
Mecnun'lar ve daha örnek
sayabilecegim onlarca insan olmus olmasa, askin bu denli büyük ve ugrunda bir çok seyi göze alabilecek
kadar cesur oldugunu belki de hiçbir
zaman idrak edemeyecektik.kadar cesur oldugunu belki de hiçbir
zaman idrak edemeyecektik.
Zira sevgi, cesur olmayi gerektirir.
Dahasi çaba...
Ama bazen de ne kadar çabalarsan çabala olmuyor. Sonra mi?
imkânsizligi sevmeyi ögreniyorsun.
Kalbinde derin bir yara ile yaşamayı..
Bu dünyanın bir sahibi yok muydu; bir sahibi mi? "Lakin işte o ben'im; ben'im! Fakat kötürüm bir sahip! Eli ayağı işlemiyor. Dili söylemiyor. Bir türlü hiçbir harekete geçemiyor!"
Sayfa 259 - İletişim Yayınları 40.baskı / İstanbul 2021Kitabı okudu
