Kesinlikle okunmalı özellikle 1K’da.
Hammad b. Ebû Hanife [rahimehullâh] bir gün kelam ilmi hakkında konuşuyordu. Ebû Hanife [rahimehullâh] kendisini bundan menetti. Bunun üzerine Hammad [rahimehullâh], Ebû Hanife'ye [rahimehullâh], "Ben senin kelam ilmi hakkında konuştuğunu gördüm. Ne oluyor ki beni bundan men ediyorsun?" diye sordu.
Ebû Hanife [rahimehullâh] şöyle cevap verdi: "Ey oğulcuğum, bizden her biri sanki başımızın üzerinde bir kuş var gibi ayağımızın kayacağından korkar bir halde konuşuyorduk. Siz ise bugün her biriniz arkadaşının ayağını kaydırmak için konuşuyorsunuz. Arkadaşının ayağının kaymasını isteyen kimse onun küfre düşmesini istemiş olur. Kim de arkadaşının küfre düşmesini isterse, arkadaşı küfre düşmeden önce kendisi küfre düşer."
Hulâsa adlı eserin sahibi şöyle diyor: “Kadı İmam'ın şöyle dediğini işittim. Eğer münazara eden, karşısındakini küçük düşürmeyi istiyorsa küfre düşer. Bana göre ise kâfir olmaz. Bilakis küfre düşmesinden korkulur. Evla olan ise zamanımızda kimseyle münakaşaya girmemektir. Zira doğruyu açığa çıkartmayı isteyen kimseler pek azdır.”
Sayfa 73
“Acaba,” dedi kendi kendine, “Bir kitap kapalıyken içinde neler oluyor? Doğal olarak yalnızca kâğıdın üstüne basılmış harfler var içinde ama buna karşın, bir şey oluyordur mutlaka çünkü ben kitabı açınca ortaya birden koskoca bir öykü çıkıyor. Önceden tanımadığım kişiler, her tür serüven, olaylar, kavgalar oluyor... Kimi zaman denizde fırtınalar çıkıyor ya da yabancı ülkelere, yabancı kentlere gidiliyor. Yine de hepsi bir biçimde kitabın içinde. Okunmalı ki yaşansın, bu belli. Ama bunlar çoktan kitabın içinde zaten. Acaba nasıl oluyor bu?”
Sayfa 19 - Pegasus YayınlarıKitabı okudu
Arada böyle tatlı kitaplar da okunmalı:)))
"
Yalanlar hemen tanınır, çocuğum. İki türlü yalan vardır:
Kısa bacaklı yalanlar
Seninki, tam da uzun burunlu yalanlardan.
"
Sayfa 71 - Türkiye iş Bankası yayınlarıKitabı okudu
Neden Dostoyevski okunmalı!
Ruh ve şahsi gelişim asla belli ölçülere vurulamaz.
Hatta eğitimin bile bu durumda ölçü sayılması mümkün değildir.
Herkesten önce ben en cahil, en dar çevrede, bu zavallılar arasında, en ince bir ruh gelişimine rastlamıştım. Hapishanede bazen birkaç yıldan beri tanıdığın bir adamı çoğu zaman hayvan yerine koyup küçümsediğin olur.
Ama bazen de birdenbire öyle bir an gelip çatar ki, aynı adamın ruhu gayriihtiyari dışa açılır; işte o zaman içindeki hazineyi, duyarlılığı görür, kalp taşıdığını anlar, kendinin ve başkalarının ızdıraplarına karşı gösterdiği anlayışın farkına varırsınız.
Gözleriniz birdenbire açılır; ilk anda bütün bunları görüp duyduğunuza bile inanamazsınız.
Bazen de tersi olur: Tahsil, barbarlık ve sinizmle öylesine bir uyuşur ki, nefretten boğulacak gibi olursunuz; ne kadar iyi kalpli ne kadar saf olursanız olun buna bir özür ya da hafifletici sebep bulamazsınız...
Çok Okumak(!)
"Çok okurlar, ellerine geçeni okurlar. Sabırsızdırlar, sırtlarından bir yük atmak isterler sanki" Arkadaşlar mesele gerçekten üst üste kitapları bitirip hamdolsun bugün de 3 kitap bitirdim demek mi? 1000K'da farkettiğim geneli itham etmemekle beraber, bazılarında gördüğüm bu tarz/usul Üstat Cemil Meriç'in Bu Ülke kitabında geçen bu
Sayfa 115
Defalarca okunmalı şu tespit…
Kendi hayatını istedikleri gibi yaşayamamış olan ebeveynler genellikle ‘çocuklarının hayatıyla’ yaşamak isterler. Böylelikle çocuklarını kendileri için sahip oldukları fantezilere göre şekillendirmeye çalışırlar. Bunun sonucunda çocukların özsaygısı düşer.
Çocuklarda özsaygı, kendi kişilik özellikleri için saygı gördüklerinde, ayrıca ebeveyn çocuğun sahip olduğu kendine has ilgi alanlarını ve yeteneklerini geliştirmesine izin verdiğinde gelişir. Ancak anne babadan gelen sevgi koşulluysa, yani ebeveynin çocuğu için yarattığı kalıba uymasına bağlıysa çocuğun özsaygısının azalmasıyla sonuçlanır. Çünkü çocuk hiçbir zaman kendini yeterli hissetmez. Çocuk, ebeveyninin gerçekten sevdiği şeyin kendisi değil de yaratmak zorunda olduğu bir imaj olduğunu hissedebildiğinden dolayı kendini sürekli tehlikede hisseder.
Sayfa 82 - C Planı YayınlarıKitabı okudu
