“YAŞIYORUZ SESSİZCE...”
“İki kişilik bir yalnızlığım fotoğraflarının önünde.
Birisi alıp götürdüğün, öteki bırakıp gittiğin..”
Yazarın okuduğum ilk kitabı, onunla da ilk tanışma kitabım oldu. 1953 Yozgat doğumlu ve hayatta olan bir şairimiz ##$##yazarSeolar:i2395.$$#$$ 2015 Yılında eşi Hatice Hanım’ın vefatı üzerine 2016’da ‘
Yaşıyoruz Sessizce’yi kaleme almış. 45 Yıllık evliliğini, takma adıyla ‘Ömür Hanım’ dediği ‘ömrünü’ toprağa veren Erbaş, eşinin hastalığı sürecinde ve vefatının ardından yalnızlığını bu satırlara dökmüş..
Kitabın başında şöyle bir cümle geçiyor: ‘Babanız içeride şiir yazıyor diye, çocuklarımı sessiz ağlattım ben.’ (Hatice Erbaş). Bu iki dizeyi okuduktan sonra şiirlerini zaten başka bir anlamla okuyorsunuz. Şair de bu söz hakkında şunu söyler: ‘Beni darmadağan etti. Bu iki dize benim odada yazdığım tüm şiirlere bedeldir..’
İnsan başka nasıl katlanır ölüme bilmiyorum. Öyle hissettiriyor ki Şükrü Erbaş cümlelerini ve çok derin anlamlar içeriyor her sayfası. Bir günde okunabilir, kısacık ama defalarca dönüp okursun her şiirini. Bazen Ömür Hanım olup tebessüm ediyorsunuz mısraların karşısında, bazen içiniz burkuluyor. Sadece şiir değildi okuduklarım, birer ağıttı aynı zamanda..
‘Ömrüm’ dediğin insanı kaybedince bitermiş insanın ömrü. Sonrası ‘sessizce yaşamak’. En kabuğuna çekilmiş, en güzel yaşayış şeklidir belki de ‘sessizce yaşamak’. Umarsız, beklentisiz, zararsız, kendince, olabildiğince, yaşıyorsun, nefes alıyorsun. En asil tercihtir belki de. Kitabın adı da şiirleri kadar güzel, naif bu yüzden..
Şiir severler için ölüm, özlem ve yalnızlık temalı
harika bir kitap, okuyun ve okutun...
