Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.31
336 syf.
10/10 puan verdi
Gerçekten çok güzeldi.Okurken arkamdan sanki biri omzuna dokunacakmış hissini ve pencerelerden bakmaya korktuğumu hissettim.Özellikle geceleri evden gelen seslerin yaşattığı o ürperti...Aynı zamanda duygusaldı da...Uzun süre bu dünyadan çıkabileceğimi sanmıyorum.
Stefan Zweig merak ettiğim yazarlardan bir tanesi. Elimden geldiğince klasik okumaya da çalışıyorum. Gözüme kestirdiklerimden biri de Satranç'tı. Okuyalı epey oldu gerçi ama etkisini uzun süre devam ettiren kitaplardan olduğunu söyleyebilirim. Kitap kısa. 77 sayfa. Elimdeki baskının sonunda çevirmen Ahmet Cemal'in kitap üzerine yazdığı yazıyla birlikte toplam 83 sayfa. Kısa klasiklerin genel özelliklerinden biri de bu işte; kısa ama yoğun. İnsanın omzuna yük biniyor bitirince. Satranç sevdiğim ve çoğu okura önerebileceğim bir kitap oldu. İçeriğine dair bilgi vermemem daha doğru olur çünkü neresinden tutarsam spoiler olacak. Okunur ve okutulur!
Annesi, kız kardeşi, yayıncısı, sevgilileri ve eski dostları dahil toplamda 30 kişi ile yaptığı mektuplaşmalardan seçmeler okunabilir bu kitapta. Mektuplarında ketum davrandığı hatta kitabın önsözünde bahedildiği üzere "büyük bir bölümü sıkıcı ve baştan savma" olduğu görülür. Ancak Nietzsche'yi daha iyi anlamak için mektuplarının önemli bir kılavuz olduğunu düşünüyorum. Kimilerine göre "hayat filozofu" olarak adlandırılan Nietzsche'nin özel hayatından haberdar olmanın gerekliliğini okudukça hissettim ve okudukça daha fazla saygı duydum kendisine Müziğe olan aşkını, arkadaşları ve çevresi olan ilişkilerinde ipuçlarını, kitapları yazarken içinde bulunduğu ruh hallerini, peşini bırakmayan hastalıklarını ve yoğun ıstıraplarını mektuplarında hissedersiniz ve okudukça sadece bir filozof olarak değil insan olarak da saygıyı hakettiğini göreceksiniz. Özelikle delilik zamanlarında yazdığı mektuplardan çok fazla etkilendim. Mektuplar kronolojik olarak 4 bölümde toplanmıştır;
1. 1861-1869 Öğrencilik Yılları; Schopenhauer ve Wagner
2, 1869-1876 Basel'de ilk yıllar; Wagner veWagner'den kopuş
3. 1877-1882 Profersörlüğünün Sona Erişi; Lou Salome, Genova
4. 1883-1889 Zarahustra; Değerlerin Karşıt Değerleri, Torino
Delirdikten sonra yazdığı son mektubunun son çığlıklarından bir alıntı; "Öğrenci paltomla her yere gidiyorum; birilerinin omzuna vurup şöyle diyorum; Siamo contenti? Son dio, ha fatto questa caricatura...(MUTLU MUYUZ? BEN TANRIYIM, BU KARİKATÜRÜ BEN YARATTIM.)"
Bir gecede kitabım bitti :(
Gerçek yaşam öyküleri beni çok derinden etkiliyor, bu kitap da beni alıp götürdü dün gece….
3 çocuklu yoksul bir ailenin Şanlıurfa’ dan Hatay’a göç etmesi ile başlıyor hikayemiz. Tüm aile, 3 küçük çocukları da dahil tarlalarda ırgatlık yapıyorlar.
Evin Annesi kızlarına sevgi göstermeyen, soyumuzu yürütecek mantığı ile oğluna bağlı, sefaletten bıkmış gözü parada olan bir kadın.
Evin Babası, sesiz, sakin ve ağabeylerine, büyüklerine törelere boyun eğen aciz bir adam…
İlkokula kadar okutulan evin büyük kızını, amcaoğlu istiyor. Her fırsata baskı ve taciz de çabası ve buna ses çıkartamayan, boğun eğen ailesi :( ….
Gezal’ın aşiretin onaylamadığı bir adama aşık olması ve evden kaçması sonrasında töre denilen akıl almaz saçmalıklar başlıyor :(
İkinci çocuk Ramazan, pasif bir karakter, kendine hayrı yok ki kardeşlerini savunabilsin…
En ufak kızımız Roza, onun yaşadıkları ise tüylerimi diken diken ediyor… Küçücük yaşında omzuna yüklediği sorumluluklar, acılar, şahit oldukları ve o minicik yüreği ile herkese yardıma koşması ve direnmesi beni gözyaşlarına boğdu :(
Benim bu Töre olaylarını gerçekten aklım almıyor :( bu cahillik bu canilik bu acımasızlık bu vicdansızlık :( kendi evladın, senin canından bir parça :( tüm bunlara nasıl sessiz kalınabiliyor :( anlamıyorum ve hiçbir zamanda anlamayacağım….
İbretlik bir yaşam öyküsü, mutlaka okunmalı…
Golding'in herhangi bir eserini okumaya başladığınızda bir olgunluk sarıp sarmalar sizi. Başka bir deyişle, sayfaları çevirdikçe sizi kendine güvendiren bir yazardır Golding. En azından ben böyle hissediyorum. Tabii bunda daha önceden diğer iki eserini de okumuş olmam etkili olabilir, bilemiyorum. Bende Golding'i okurken hep şu his açığa çıkıyor:
Kitabın ana karakteri mürşit gibi adamları toplum genel olarak kaygısız, vurdumduymaz veya sorumsuz olarak adlandırıyor. Nice insan vardır neler yaşadığını hiç bilmediğimiz, geçmişinde, çocukluğunda veya evliliğinde...ve bu insanlarla aynı ortamda yaşar sadece gördüğümüz yüzleriyle haklarında kararlar veririz. Şu an karamsar bir ruh hali icindeyseniz okumanızı tavsiye etmem ama ben kitabı okurken kendimi de gördüm zaman zaman, içi ağrıyan bir adamın istemeden zorunda olduğu bir hayatı yaşarken, her nefes alisinda bu hayata ait olmadığını hissettiren, gelip yanınıza oturan bir kitap. Mürşit anlatırken elinizi onun omzuna koyup teselli etmenizi hissettirecek kadar özenli ve vurucu cümlelerle dolu bir kitap. Ayfer tunç okuyun, okutturun.
İkinci kitap ve Sabah Yıldızı arasında iki - üç yıllık bir süreç var. Darrow hapiste ve işkence görüyor. Ares'in Oğulları büyük bir mücadelenin içinde. İhanetin sonu yok. Devedikenin olayı ikinci kitapta geçiyordu ama yine de üzüldüm.
Kitapta beni derinden yaralayan üç -dört??- ölüm oldu. Bunları uzunca açıklamayı o kadar çok istiyorum ki ama
