Neredeyse otuz yaşındayım ama bazen hâlâ anne babasının onayını bekleyen çocuklar gibi hissediyorum kendimi.”
Omuz silkerek, “Sanırım hepimiz öyleyiz,” dedim. “Zaten yetişkinlikte yaşadığın büyük aydınlanma bu değil mi?”
Başıyla onayladı. “Yetişkin olduğunda kendini hiç de yetişkin gibi hissetmiyor oluyorsun.”
... Okuduğunu anlamada dünya sonlarındayız. Anlamıyoruz, öyleyiz.
Daha dünkü yazarımız Peyami Safa’nın kitaplarının altında sözlük var, sözlük! Bu bir utançtır. Karalayasım geliyor. Arapça, Farsça, Latince, Fransızca ve son dönemde İngilizce'den (dilimize taşınmış) sözcüklerimiz var ve bu bir fakirleşme değil, zenginleşme. Nutuk okuyamıyorsun orijinalinden, Refik Halid Karay okuyamıyorsun, Necip Fazıl Kısakürek kezâ.
Günler beş kelime: günaydın, görüşürüz, aynen, kaça, tamam.
İkinci dil öğrenmekten filân bahsediliyor da önce birinci dili mi öğrensek? Çeviri kitaplardan ve sığ kelime dağarcığı ile yazılmış yakın dönem romancıklarından uzak durun. Açın, kendi dilinizi okuyun.
Bazıları şeytan görmüş gibi bakıyor bin yıllık kelimeye. “muzaffer, misal, hasret” gibi kelimeler bunlar. Yoksa felsefe terminolojisinden bahsetmiyorum, tinler, erekler… Akıl almıyor. “Bahsi değiştirelim,” diyorsun, bön bön bakıyor yüzüne. Biz mi yaşlandık, ne yaptık? Bunu yapanlardan bazıları öğretmen… Çocuklarımız bunlara emânet. Dil bilmeyen ne bilir, ne öğretir?
Sayfa 155 - İz Bırakan Kalemler (İBK) Yayınevi, 1. Baskı, Ekim 2023Kitabı okudu
Hayatta kalmak, düştüğümüz dikenli bahçede kanayarak dolaşmak değil mi zaten? Sonunda öleceğini bilerek yaşamaya çalışan bütün faniler, aynı tekinsiz yolu adımlıyor. Neye elimizi atsak yetim, neye dokunsak tedirgin, ne yapsak eksiğiz. Hepimiz öyleyiz. Bize vaat edilmiş bir yarın yok , ruhumuzda kelebek sancıları kanat çırpıyor. Fakat buradaysak gücümüzü ve neşemizi toplayıp yaşayacağız. Düşe kalka güle ağlaya , şefkatimizi kendimizden, merhametimizi birbirimizden sakınmadan sevaplarımız günahlarımız ve elbette hatalarımızla. Coşkuyla. Hem dünyada kalıp hem hayattan kaçamayız. Bunu kendimize yapamayız.
Sayfa 309Kitabı okudu
"Ya sana söz verirsem,"
"Bunun bir daha yaşanmayacağına dair söz verirsem?"
"Biz güvensiziz Dylan, ikimiz de öyleyiz. Sadece sana değil kendime de güvenmiyorum. Bizim aramızdaki sevgi mi, sevgi miydi?"
"Sevgi insanlara bunu yapmaz." dedim bileğimi gösterip. Ellerimle kollarına dokundum, yerini biliyormuş gibi göğsünün altındaki sadece varlığımı hissettiğim izlere dokundum. "Sevgi insana bunu yaptırmaz."
Sayfa 357 - Martı YayınlarıKitabı okudu
