Ölümü seviyorlar benim, "bizimdi, bizdendi" diyebilmek için!
Duydum ayak seslerim, duydum. Tak, tak... Yirmi yıldır yürüyorlar gecenin duvarında. Geliyorlar. Açmıyorlar kapıyı.
Ama işte giriyorlar şuan. Ortaya çıkıyor üçü: Şair, Katil ve Okur. Ve sordum: "Şarap içmez misiniz?". Dediler ki: "İçeriz".
Sordum, "Ne zaman kurşun sıkacaksınız bana?". Dediler ki:
"Hele dur!". Kadehleri dizdiler ve türküler söylediler halk için.
"Ne zaman" dedim, "Ne zaman başlayacaksınız beni öldürmeye?". Dediler ki: "Başladık bile... Neden ayakkabı gönderdin ruha? Söyle!". Dedim ki, "Yeryüzünde yürüyebilmesi için!". Dediler ki: 'Toprak kapkarayken, şiiri neden beyaz yazdın sen?".
"Çünkü" dedim, "yüreğime dökülüyor tam otuz deniz!". "Nedendir" dediler, "Fransız şarabma düşkünlüğün?". Dedim ki:
"En güzel kadma lâyığım ben"... "Ölümün nasıl olsun?"... "Çatıdan geçen yıldızlar gibi masmavi... Biraz daha şarap ister miydiniz?" dedim. Dediler ki: "İçeriz". "Sizden ricam yavaş olmanız" dedim, "Beni ağır ağır öldürün ki, son bir şiir daha yazayım kalbimin kadınına"... Ama onlar... Gülüyorlar, gülüyorlar ve hiçbir şeyi çalmıyorlar evden, kalbimin kadınına söyleyeceğim sözlerden başka, çalmıyorlar evden hiçbir şeyi...
Sayfa 142Kitabı okudu
Kitaplar gerçek sevmelerin ispatıdır biraz da.
Bir şair bir kadını şiirlerinde yaşatıyorsa gerçekten sevmiştir. Çünkü şiir yazmak, sevdiğini yaşatıp kendinden vazgeçmek anlamına gelir. Düşünsenize giden sevgili binlerce kitapçının raflarında. Artık unutmak mümkün değildir onu unutturmak da. Ne kadar zor ve korkutucu, değil mi? Ama şairler böyledir işte, korkmazlar, şairler sadece severler…
Hikmet Anıl Öztekin